Μια βόλτα στην έκθεση…

Ο καιρός είναι καταπληκτικός αυτές τις μέρες. Θερμοκρασίες Αυγουστιάτικες και Οκτωβριανό αεράκι τις νύχτες. Ο Σεπτέμβρης όμως έχει τα δικά του, αποκλειστικά χαρακτηριστικά...

Την Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης που αν αποκλείσουμε την πολιτική διάσταση της, είναι ένα μεγάλο παζάρι, μια εμποροπανήγυρις όπου η βόλτα μας παλιότερα είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που έχουν σήμερα οι βόλτες μας με τα παιδιά μας στα εμπορικά κέντρα και στα πολυκαταστήματα. Μόνο που εμείς πηγαίναμε στην έκθεση μια φορά τον χρόνο κι αυτή αν βοηθούσαν οι περιστάσεις. Θυμάμαι αμυδρά μια οικογενειακή εκδρομή στην Έκθεση, τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, με το λεωφορείο και μαζί με κάποιους γείτονες. Τον πελώριο πύργο του Ο.Τ.Ε., τα δεκάδες περίπτερα που με ζαλίζανε αλλά και την επιθυμία και τον φόβο που μου γεννούσε η διαδρομή με το «τρενάκι του τρόμου». Δεν την είχα κάνει τελικά! Αλλά έφαγα και παγωτό και σάντουιτς, ήπια και πορτοκαλάδα, πήρα και μερικά παιχνιδάκια στα χέρια και το βράδυ που γυρίσαμε στην Δράμα, κοιμήθηκα σαν το πουλάκι!…

Από τότε δεν έχω ξαναπάει στην Δ.Ε.Θ. Μόνο σε κλαδικές εκθέσεις που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Έχουν τύχει περίοδοι που ήμουν στην Θεσσαλονίκη τις ημέρες λειτουργίας της έκθεσης, αλλά στα μετεφηβικά χρόνια μια βόλτα στην έκθεση θα ήταν το τελευταίο που θα σκεφτόμουν να κάνω…