Έφυγα!...

Επέστρεψα χθες από τον Έβρο. Με ανάμικτα συναισθήματα και αρκετά κιλά "σπαρίλας". Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις να σκοτώνεις στον στρατό εξάλλου, είναι ο ελεύθερος χρόνος σου. Μια βρομάδα έξω από τον κόσμο, χωρίς νέα, χωρίς επικαιρότητα. Το μοναδικό θέμα ήταν πως θα περάσεις ο χρόνος να την ...κάνουμε! Μια εβδομάδα διαβίωση σε σκηνάκια, σε έναν λόχο όπου "υπηρετούσαμε" καμιά δεκαριά μαλλιάδες, σε ένα τάγμα που το Κ.Ψ.Μ. δεν είχε ούτε καν μπύρες, σ' έναν τόπο όπου το πιο ψηλό βουνό του βρίσκεται στην Σαμοθράκη καμιά εκατοστή χιλιόμετρα απόσταση. Βόλτα στο Διδυμότειχο δεν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε, αλλά είχαμε ατέλειωτες ώρες χαβαλέ και συζητήσεων. Επισκεφτήκαμε το "απαγορευμένο" ποτάμι, βαρέσαμε με πολυβόλα και όπλα, λιώσαμε στον ύπνο και τελικά φεύγοντας πήραμε μαζί μας ένα "λουκάνικο" αναμνήσεις που λίμναζαν στην μνήμη μας. Το Διδυμότειχο απέχει πλέον από την Δράμα δυόμιση ώρες με το αυτοκίνητο. Σαν πόλη μου φάνηκε πολύ διαφορετική. Με σχολή αστυνομίας, δεκάδες νεόδμητες πολυκατοικίες και εκείνη την ιδιαίτερη προφορά των κατοίκων του. Καλή κουβέντα πάντως από τους μη Εβρίτες για τους ντόπιους δύσκολα ακούς ακόμα και σήμερα..
Στην Δράμα είχε ζέστη. Η πρώτη μέρα ήταν βαρετή από κεκτημένη ταχύτητα. Από σήμερα αρχίζει το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
Η γιορτή μας...

Καλή εβδομάδα!