Αν το περιστέρι θυμόταν…

Η ώρα κόντευε δυόμισι, το χιόνι έπεφτε μέσα στην πόλη και η κίνηση στους δρόμους ήτανε όπως κάθε μεσημέρι αυξημένη. Άνθρωποι που σχολνούσαν από τις δουλείες τους και πήγαιναν προς το σπίτι τους, με τα πόδια ή με τα αυτοκίνητα τους. Περπατούσα βιαστικά, με τα χέρια στις τσέπες, κρυφοκαμαρώνοντας για την πουά νιφαδοδιακόσμηση στο παλτό και τον σκούφο μου. Στην Ίωνος Δραγούμη - κεντρικός δρόμος της Δράμας λίγο πριν την πλατεία "πρώην" Ελευθερίας, νυν Ονειρούπολης - κοίταξα αν έρχεται κάποιο αυτοκίνητο και βλέποντας ότι είναι μακριά το φορτηγάκι που έμπαινε από την Εθν. Αμύνης - ο δρόμος που οδηγεί στην πλατεία - ξεκίνησα να περάσω τον δρόμο, που ως συνήθως ήτανε γεμάτος και από τις δύο πλευρές του με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Διασχίζοντας την άσφαλτο, είδα το φορτηγό να σταματάει σε απόσταση δέκα μέτρων από εμένα. Μετά την πρώτη έκπληξη, πρόσεξα χαμηλά στο δρόμο λίγο πριν από τις ρόδες του οχήματος να περνάει σε αντίθετη με τη δική μου κατεύθυνση, ένα περιστέρι. Χαμογέλασα, για τον σεβασμό του μεσήλικα οδηγού προς το ταλαιπωρημένο ζωντανό. Άραγε το βλέπε εκεί χαμηλά που βρίσκεται, αναρωτήθηκα. Έχοντας δει το περιστέρι να μπαίνει ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ανέβηκα στο πεζοδρόμιο και συνέχισα προς την Εθν. Αμύνης. Καθώς έφτανα στο ύψος όπου ακόμα το φορτηγό ήτανε σταματημένο, ο οδηγός σηκώνοντας τα δύο του χέρια, μου έκανε νοήματα, ρωτώντας, αν πέρασε το περιστέρι για να ξεκινήσει. Δεν το έβλεπε ο άνθρωπος! Σήκωσα το χέρι και του έκανα νόημα να ξεκινήσει, χαμογελώντας όπως κι αυτός. Έκανε ότι θα έκανε αν το δρόμο περνούσε ένα παιδί…


Πήρα αφορμή από την paloma της Mindstripper και ανέσυρα ένα παλιό σημείωμα! (Κι ας μην μας χιόνισε ο κωλόκαιρος ακόμα!...) Πόσο θα ήθελα να έχω τραβήξει σε φωτό το παραπάνω στιγμιότυπο; Για να θυμάμαι το πρόσωπο του ανθρώπου που έγινε για λίγο περιστέρι και έκανε το περιστέρι άνθρωπο...