Παραμονή του Θωμά, σύννεφα ξανά

Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε. Κι όμως το πικρό παιχνίδισμα του ημερολογιακού χρόνου, έφερε πάλι να είναι ετούτη η μέρα που ‘φυγες, Σάββατο, το πρώτο μετά το Πάσχα, όπως και τότε. Στην ασάλευτη τάξη των κοιμητηρίων, η μνήμη αυτών που αναπαύονται, η σκέψη αυτών που τους θυμούνται, αντιστέκεται. Όσο λαμπερό είναι το χαμόγελο σου στην φωτογραφία, τόσο όσο και τα μερόνυχτα που ζούσες εδώ στην φθαρτή «γειτονιά» μας, τόσο παλιώνει το χαρτί της. Ο αγέρας παγωμένος, δυο αναστάσιμα αυγά στην προθήκη του μνήματος σου, τα λουλούδια ανθισμένα, το χώμα - σκέπασμα σου νοτισμένο, το δεντρί στο πλάι κομμένο από τη ρίζα, οι στίχοι από το αποχαιρετιστήριο σου τραγούδι, «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω, με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό;». Τα σύννεφα ήτανε πάλι εκεί, φίλε…

…«Στέκονται τα σύννεφα. Για μιαν ανάσα μοναχά, δάκρυ-ψιχάλα.

Στις κεκλιμένες στέγες και πλαγιές, στις ερήμους των μεγαλουπόλεων, στα ερείπια βομβαρδισμένων νοσοκομείων και ισοπεδωμένων καταυλισμών, κάτω από τις αθώες πατούσες μας, ψιχαλίζει ασταμάτητα μέσα στις τσέπες του μυαλού μας. Μολύβι σύννεφο καρφώθηκε στο καύκαλο του κόσμου μας. Μολύβι χαραγμένο πάνω στα μέτωπα των μελλοθάνατων.

Η σκόνη παντού. Μέσα στην ψιχάλα, στις τρύπιες φανέλες μας, στο κατώφλι του Αιώνα. Σκόνη χλαμύδα αυτοκρατορική. Βρέχει σκόνη και νερό. Από αίμα και ερείπια της μνήμης.

Στέκονται και σφαλίζουν τους τα μάτια. Αιχμάλωτα νέφη»...