Ζει ο μικρός (βασιλιάς) Αλέξανδρος…

Σε γνώρισα από την πρώτη στιγμή που είδα το βλέμμα σου. Ακούγοντας την φωνή σου θυμήθηκα πρόσωπα ευγενικά που νικήσανε τον πόνο και την αγωνία. Σκεπτόμενος τα λόγια σου, το πώς μιλούσες σε αυτούς που βιάστηκαν να σκοτώσουν την ελπίδα, ελπίζω πιο πολύ από ότι πριν να σε «γνωρίσω»! Μόνο που έχει καθίσει πάλι εκείνος ο βαρύς ο κόμπος στον λαιμό μου, για την αφορμή της «γνωριμιάς» μας. Η εξαφάνιση του παιδιού σου, μανούλα.

Αγνοούμενος είναι ο Αλέξανδρος και ζει μέσα στην ελπίδα που σε ξημερώνει καθημερινά. Ζει στις προσευχές και στο δάκρυ που πνίγεις κρατώντας την αξιοπρέπεια σημαία. Ζει μέσα στον τρόπο που διδάσκεις την αξιοπρέπεια σε αυτούς που από καιρό την έχουν λησμονήσει ή χειρότερα την έχουν διατιμήσει και προσφέρουν τα φτηνά τους δώρα σε κάθε ευκαιρία. Ζει μανούλα κι ας τον ορέγονται τα «όρνεα». Ζει!

Η δική σου ελπίδα να ξαναγκαλιάσεις το παιδί σου, είναι και η μοναδική ελπίδα που έχει η κοινωνία μας να μην απολέσει το τελευταίο της φρούριο ανθρωπιάς. Την αθωότητα των παιδιών της. Κι όμως οι περισσότεροι θεωρούν ότι το παιδί σου δεν ζει. Ούτε να ελπίσουν δεν μπορούν, εθισμένοι στην φόβο που σπέρνει η καθημερινότητα κι αρπαγμένοι από την σανίδα του «χαβαλέ» ή της λήθης που οδηγεί στη λησμονιά, κουβαλώντας το χτικιό που έχει κάνει τους ανθρώπους να περπατούν βιαστικά και να κλείνουν τα μάτια όταν ακούνε την φωνή κάποιου που έχει ανάγκη και ελπίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να αισθάνονται ακόμα αλληλεγγύη. Για κάθε λάθος «στροφή» στη ζωή υπάρχει ο δρόμος της μετάνοιας που επανορθώνει την «πορεία» μας, αλλά εδώ τους δρόμους μας στρώνουν πια οι «αμετανόητοι». Καθημερινά βρέχει υποκρισία και το χειρότερο είναι ότι αν εμείς που φτάσαμε κουτσά – στραβά ως εδώ κρατάμε με κόπο αναμμένη την «φλόγα» της αγάπης μέσα μας, τα παιδιά μας πολύ πιο δύσκολα θα την διατηρήσουν χωρίς την αθωότητα τους, αυτήν που εμείς παραχωρήσαμε στους «αμετανόητους».

Ζει ο Αλέξανδρος μανούλα, θα γυρίσει πίσω στην Μακεδονία! Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν ελπίζουν…