Το τελευταίο σφύριγμα…

Ένα καλοκαιρινό σύννεφο συνοδεύει το βλέμμα του. Οι εικόνες που ρουφάει φλουτάρουν και σβήνουν ολοένα, ακατάπαυστα χάνονται αντεστραμμένες στο απόλυτο λευκό. Fade out σε γρήγορη κίνηση, εκείνο το αστραπιαίο άσπρισμα, σαν έκρηξη στην μεγάλη οθόνη όταν η μηχανή προβολής έκαιγε την κόπια. Τα μάτια του είναι υπέροχα μελιχρά, τοποθετημένα ιδανικά μέσα στις κόγχες τους, τα μαλλιά του καστανόξανθα κυματιστά και το πρόσωπο του πιστή απεικόνιση μιας αρχετυπικής ανθρώπινης φαντασίωσης.

Βλέπει κανονικά, αλλά δεν μπορεί να συγκρατήσει εικόνες. Το «φιλμάκι» της μνήμης του καίγεται μόλις αρχίσει να εμφανίζει το αποτύπωμα κάθε εικόνας. Κανένα pixel δεν σκιάζει τον ουρανό της αντίληψης του. Κι όμως θυμάται τα πάντα, καμιά επιστημονική έρευνα δεν μπόρεσε να αποκαλύψει πως αφηγείται τόσες πολλές ιστορίες, οι περισσότερες από αυτές πραγματικές, με εξονυχιστικές λεπτομέρειες! Θυμάται από έξω ότι τραγούδι έχει ακούσει μέχρι σήμερα, απαγγέλλει στίχους που ποτέ δεν διάβασε κι όλοι απορούν τι στο καλό έχει αυτός ο άνθρωπος και δεν μπορεί να θυμηθεί τα γκολ που βλέπει στην τηλεόραση.

Τον έχουν χαρακτηρίσει «πιλότο εικόνων» ή «ερμηνευτή ασθενών κοσμικών σημάτων». Είναι δεν είναι δεκαεννιά χρονών. Κάποιοι «έξυπνοι» λένε ότι είναι ο Αντίχριστος.

Αυτός δεν δίνει σημασία στα σχόλια. Ρουφάει λαίμαργα εικόνες μέσα από το ποτήρι του, η μνήμη του ένας δύστυχος τερματοφύλακας που πρόδωσε ένα γκελ της μπάλας και η χαρά του είναι η παλινδρομική κίνηση της μπάλας στα δίχτυα.
Το τελευταίο σφύριγμα δεν θ’ αργήσει!…