Ως έκτακτοι Έλληνες, ως μόνιμοι Ξένοι…

Συζητείται αυτές τις μέρες στην Βουλή το νέο νομοσχέδιο για την μετανάστευση που προώθησε η κυβέρνηση για να ρυθμίσει για άλλη μια φορά τα θέματα των εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που έχουν έρθει από το εξωτερικό. Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση των μεταναστών όμως, δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.

Πρόσφατα έμαθα την υπόθεση μιας ξένης γυναίκας που ζει στην Δράμα τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια, υπό καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα. Η Ρ. έχει τρία παιδιά και προϋπηρεσία ως καθαρίστρια σε δημόσια σχολεία, καθώς εδώ και πολλά χρόνια προσλαμβάνονταν ως έκτακτη υπάλληλος. Όταν κάποια στιγμή ανακοινώθηκε από την πολιτεία ότι θα γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού για τις συγκεκριμένες θέσεις έκανε τα χαρτιά της για να συμμετάσχει στις διαδικασίες. Όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα από το Α.Σ.Ε.Π. η Ρ. ήταν στην λίστα όσων είχαν τα απαιτούμενα μόρια και μάλιστα από τις πρώτες, στην λίστα των διοριστέων όμως το όνομα της δεν περιλαμβάνονταν. Αναζήτησε μια εξήγησε για τον παράδοξο αποκλεισμό της από μια θέση εργασίας στην οποία εργάζονταν με συμβάσεις τα τελευταία χρόνια.

Έμαθε λοιπόν ότι υπάρχει μια προϋπόθεση για την πρόσληψη της ως καθαρίστρια. Να έχει την ελληνική υπηκοότητα ή ιθαγένεια. Αυτός ήταν ο λόγος που έμενε έξω από την λίστα των διοριστέων, ενώ είχε όλα τα απαιτούμενα προσόντα.

Δεν υπάρχει λογική σε αυτόν τον αποκλεισμό. Ενώ ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει μια δουλεία ως συμβασιούχος, δεν επιτρέπεται να την κάνει μόνιμα; Ενώ αυτό το επάγγελμα

Σαν την περίπτωση της Ρ. θα πρέπει να υπάρχουν κι άλλες σε όλη την χώρα, καθώς για το επάγγελμα αυτό γενικά στην χώρα μας προτιμώνται αλλοδαποί. Και είναι απορίας άξιο πως μπορεί μετά από τόσα νομοσχέδια για την μετανάστευση να παραμένει σε ισχύ μια τέτοια διάταξη. Όπως και άλλες που σχετίζονται με τα δικαιώματα ψήφου ή με την απόκτηση υπηκοότητας από ανθρώπους που ζούνε μόνιμα στην χώρα μας και την αισθάνονται σαν πατρίδα τους.

Θέματα που τα νομοσχέδια για την μετανάστευση δεν τολμούν να συζητήσουν καν…