Οι δρόμοι του μέλλοντος και άλλες όμορφες ιστορίες...

Προτελευταία μέρα του 28^ου/11^ου Ελληνικού / Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Είτε το θέλουμε, είτε όχι το μεγαλύτερο γεγονός που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, τα τελευταία 28, στην «μικρή» μας πόλη. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στα βραβεία που θα ανακοινωθούν αύριο για τους συμμετέχοντες. Οι εκτιμήσεις για την φετινή διοργάνωση, ίσως να είναι λίγο πρόωρο να γίνουν, αλλά σε γενικές γραμμές αχνοφέγγουν.

Τα προσεχή χρόνια αναμένεται – άγνωστο ποια χρονιά, αφού και τα Ολύμπια μέχρι να ανακαινιστούν πέρασε καμιά δεκαετία από τότε που εξαγγέλθηκε η ανακαίνιση – να διαμορφωθεί η καπναποθήκη της οδού Περδίκα σε πολιτιστικό χώρο, δίνοντας εύρος στις υποδομές του Φεστιβάλ.

Η διεθνοποίηση που έγινε πριν από 11 χρόνια αποδεικνύεται πολύ αποδοτική, αφού οι θεατές έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια μεγάλη γκάμα ταινιών, με διάφορες αναφορές και με ιδιαίτερα υψηλό – σε αρκετές από αυτές – επίπεδο. Φαντάζομαι όμως ότι στο διεθνές στερέωμα, το Φεστιβάλ μας είναι δεν κατέχει μια θέση στα μεγάλα - καταξιωμένα Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Άρα αυτό είναι κι ένα από τα στοιχήματα των επόμενων χρόνων.

Ακούγεται επίσης τα τελευταία χρόνια το αίτημα – πλάι στα διαρκή αιτήματα για την δημιουργία πανεπιστημιακών τμημάτων στην πόλη μας – για την δημιουργία πανεπιστημιακής σχολής κινηματογράφου στην Δράμα. Είναι μια διεκδίκηση που αν ευοδωθεί θα δώσει στην πόλη μας έναν άλλο αέρα, ο οποίος απουσιάζει λόγω των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων τα τελευταία χρόνια. Είναι ένας στόχος πολύ δύσκολος στην επίτευξη του, αλλά οφείλουν οι φορείς μας να τον κυνηγήσουν με κάθε πρόσφορο τρόπο.

Το Φεστιβάλ από το 1977 έχει βάλει την Δράμα στον κινηματογραφικό χάρτη της χώρας και από το 1994 στον αντίστοιχο του πλανήτη. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ακόμα και οι πέτρες ότι η πολιτιστική προοπτική σε συνδυασμό με τις φυσικές ομορφιές του νομού, μπορούν να επιφέρουν αναπτυξιακά αλλά και ιστορικά πλεονεκτήματα που π.χ. ούτε πενήντα εργοστάσια λιγνίτη θα φέρουν ποτέ!

Οι δρόμοι του μέλλοντος για το Φεστιβάλ αλλά και για την πόλη, είναι ανοικτοί αρκεί να διαλέξουμε προς τα πού θα πάμε!...

…και άλλες όμορφες ιστορίες!

Στο χθεσινό πρόγραμμα παρακολούθησα από 8:30 μέχρι τέλους. Άργησα λόγω του ότι έβλεπα τον αγώνα της εθνικής με τους Ρώσους. Έτσι έχασα το καταπληκτικό «Μετροπόλιταν Εξπρές» του Αρτέμ Αντόνοφ από την Ρωσία, και πήγα στ Αστέρια με τα πόδια. Αλλά η Ρωσία που μπασκετικά απογοήτευσε χθες, κινηματογραφικά έθελξε, αφού όπως έμαθα από έγκυρες πηγές και η ταινία «Παράκτια Εφεδρεία» - που προβλήθηκε πρίν πάω στο διαγωνιστικό του Διεθνούς - των Μπραντσόου και Ντουλερέν ήταν πολύ καλή!

Η παρουσίαση των ταινιών που έχουν βραβευθεί στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών τα τελευταία χρόνια ήταν μια απόλαυση για όλους μας. Παραδόξως η αίθουσα ήταν μισογεμάτη, αφού η κερκίδα «ανάβει» μόνο στις ελληνικές ταινίες. Τις ξένες τις βλέπουμε οι δραμινοί συνήθως μεταξύ μας!

Το μεξικάνικο «Από τον Μεσμέρ με Αγάπη» μας έφερε αντιμέτωπους με τις επινοήσεις ενός νεαρού, που βγαίνει από το ερωτικό του αδιέξοδο μέσω ενός φλιτζανιού τσάι. Να προσέχετε λοιπόν όταν σας καλούν για τσάι…

Το «Συνεχίζεται» του Σουηδού Λίνους Τουνστρεμ ήταν πολύ σύντομο γρήγορο και παρουσίαζει τρεις ιστορίες που στην κορύφωση τους μας άφηνε στα κρύα του λουτρού! Το «Ανασαίνω» του Βι Ντίνγκ Χο από την Ταϊβάν ήταν μια πολύ όμορφα δοσμένη ιστορία αγάπης σε χρόνους μακρινούς – ελπίζω – οπού μια επιδημία έχει αναγκάσει τον νόμο να αναγκάσει τους ανθρώπους να φοράνε μόνιμα μάσκες.

Το animation «Ryan» του Κρις Λάντρεθ από τον Καναδά, δεν περιγράφεται με λόγια. Έχει άλλωστε πάρει Όσκαρ ταινίας κινουμένων σχεδίων για το 2005. Η ζωή του Ράιαν Λάρκιν, ενός από τους πλέον επιδραστικούς κομίστες της δεκαετίας του ’60 σε μέσα από εκπληκτικά σχέδια του Λάντρεθ, αλλά και του ίδιου του Λάρκιν. Απίθανο!

Ο Έιβιντ Τόμας από τη Νορβηγία με το «Η αγάπη είναι Νόμος» μας έκανε να γελάσουμε πικρά με την εφαρμογή του παραπάνω ρητού στη ζωή μας σήμερα! Ένα δελτίο ειδήσεων με κεντρικό θέμα το «Η Αγάπη είναι νόμος».

Τέλος η καλύτερη ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια. «Η Αλίς κι εγώ» του Μίσα Βάλντ από το Βέλγιο. Τρεις ηλικιωμένες εβραίες, που μισθώνουν το αμάξι του ανιψιού της μιας προς 30 Ευρώ για να πάνε για παραθέριση. Ο ανιψιός έχει προβλήματα με την καλή του την Αλίς - η οποία δεν είναι εβραία κάτι που δεν αρέσει στις θείες – η οποία επικοινωνεί μαζί του στη διάρκεια του ταξιδιού. Οι θείες επεμβαίνουν και σχολιάζουν συνεχώς. Η αποθέωση έρχεται στο τέλος με την περιπέτεια της καταβολής των 30 Ευρώ. Ασπρόμαυρη ταινία, εκπληκτική σε όλα της!

Στο Ελληνικό τμήμα, ξεχώρισαν «Ο φωτογράφος των Τρικάλων» του βασίλη Κοσμόπουλου, μια παραμυθένια ιστορία από την Ελλάδα του εμφυλίου. Το «Πάμε πάλι» του Δημήτρη Γιαμλόγλου με τις διαδοχικές αφηγήσεις που τελικά σμίγουν ήτανε πολύ καλό, ενώ ξεχώρισαν ακόμα το animation «Μην πετάξεις τίποτα» του Ιορδάνη Ανανιάδη, το «Αποχαιρετώντας» της Ρηνιώς Δραγασάκη και «Ο ήχος του κύματος» του Αντώνη Σαμουράκη.

Το φινάλε της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο από την προβολή της ταινίας «Εντός, εκτός κι επί ταυτά» του Γιάννη Βασιλάκου! Σπαρταριστό με φοβερές ερμηνείες από Βαμβακίδη και Καλογερόπουλο σε ρόλους φυλακισμένων που κρατούνται στο νοσοκομείο της φυλακής, λόγω τραυματισμών!