Ημέρα απολύσεως…

Σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια είχα απολυθεί από το Πεζικό. Είχε τότε – πρώτος στην ιεραρχία των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν ο μεγάλος Καραμανλής, δεύτερος (φτου σκόρδο!) ο "οξ απ' εδώ" - απεργία διαρκείας στα Ταχυδρομεία. Για κακή μας τύχη απεργούσαν εκείνη τη μέρα και οι σιδηροδρομικοί, ούτε με φύλλο πορείας για τρένο μπορούσαμε να «δραπετεύσουμε». Στο στρατόπεδο κανείς μας δεν ήθελε να μείνει, ούτε για πλάκα, μία ακόμη μέρα, στο Διδυμότειχο δεν είχαμε λεφτά για να κυκλοφορήσουμε ή να διανυκτερεύσουμε . Έτσι οι πέντε απολυθέντες, υπόχρεοι μειωμένης θητείας, της «σειράς» μας αποφασίσαμε να κατέβουμε από το Διδυμότειχο στη Δράμα και την Καβάλα, ενώνοντας τις δραχμές που είχαν απομείνει στις τσέπες μας μετά από εβδομάδες απεργιακών κινητοποιήσεων. Ως «εξαμηνίτες» είχαμε να πάρουμε άδεια μεγάλο διάστημα και οι ταχυδρομικές επιταγές που έστελναν οι γονείς, έμεναν στα ράφια των ταχυδρομικών γραφείων. Βγήκαμε από το στρατόπεδο μετρήσαμε τα λεφτά και συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε, όλοι μαζί, κάνα δυο χιλιάρικα στις τσέπες μας! Μέχρι την Αλεξανδρούπολη φτάναμε δε φτάναμε με τόσα λεφτά. Κάποιοι είχαν αρχίσει να πανικοβάλλονται κάποιοι το διασκεδάζαμε μέχρι να εξαντλήσουμε τις τελευταίες πιθανότητες κάτι να βρεθεί. Ως εκ θαύματος, στο ταχυδρομείο του Διδυμοτείχου, υπήρχε μια επιταγή που είχε σταλεί από τον Αύγουστο στο όνομα μου, αξίας πέντε χιλιάδων δραχμών. Χαρές και πανηγύρια και ντουγρού για το Κ.Τ.Ε.Λ. Τα χρήματα έφταναν για να αγοράσουμε εισιτήρια μέχρι την Καβάλα. Από εκεί μέχρι τη Δράμα δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά μάλλον κάποιου συγγενής ήρθε και μας πήρε με αυτοκίνητο…