Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2005



Πως χαμογελάει ένας άνθρωπος με όλον τον κόσμο του
μέσα σε μια τσάντα που κρέμεται στον ώμο του;
Περπατώντας σε ένα πολύβουο δρόμο έχοντας μια ζωή μπροστά του
και ένα πενηντάρικο στην τσέπη.
Παρατηρεί τα πρόσωπα αυτών που κουβαλάνε μόνο εκείνες τις στιγμές, μέσα στα αυτοκίνητα , πίσω από τα τζάμια των λεφωρείων, δίπλα του στο πεζοδρόμιο. Χαμογελάει όπως τα πουλιά,
τραγουδάει όπως τα φθινοπωρινά δέντρα,
ονειρεύεται σαν παιδί.
Ότι θα φοβόταν να χάσει βρίσκεται μέσα στις τσέπες και την αποσκευή του.
Που πηγαίνει ένας τέτοιος άνθρωπος;
Αποφασισμένος να αγνοήσει τις πρόβες του χειμώνα...



Η ζωγραφιά είναι του
James Dignan

8 σχόλια:

ci είπε...

HOW DOES IT FEEL
TO BE ON YOUR OWN
WITH NO DIRECTION HOME
LIKE A COMPLETE UNKNOWN
LIKE A ROLLING STONE!!!!!


Καλημέρα!!

Filotas είπε...

Δεν το είχα σκεφτεί έτσι! Bonjours toujours!...

0comments είπε...

Buonissimo giorno!!
a Tutti
Tutti Frutti
Frutti di mare
mare mare
mare γιε μου κανακάρη!

Filotas είπε...

Buongiorno Amig0!

τσέλιγκας είπε...

Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε τέτοιες φιγούρες στο δρόμο...
Ποιος αλήθεια να είναι ο προορισμός τους

vasvoe είπε...

HOW DOES IT FEEL
TO BE ON YOUR OWN
WITH NO DIRECTION HOME
LIKE A COMPLETE UNKNOWN
LIKE A ROLLING STONE!!!!!

ή

freedom is when you've got nothing left to lose

Filotas είπε...

Το συναίσθημα αυτό το αισθάνθηκα στα 17 μου, όταν είχα φύγει από το σπίτι μου με μια τσάντα στον ώμο και άγνωστο προορισμό! Αγαπητέ Τσέλιγκα νομίζω ότι ο προορισμός του καθενός δεν είναι έυκολο να προσδιοριστεί. Πάντως για την περίσταση αγαπητή Vasvoe πέρα από το Nothing Left To Loose των Wipers ταιρίαζει και το εκλπητκικό Beautyproof των Madrugaga που σε κάποια στιγμή ακούεγται το θρυλικό πλέον "No boots and no Direction"...

nonplayer είπε...

Εκεί που πάμε όλοι, με η χωρίς τσάντα...

Πάνερμος...