Η «κομμένη γλώσσα»

Σήμερα γίνονται τα εγκαίνια του Τελωνείου της Εξοχής. Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια που οι Δραμινοί θα μπορούμε να πάμε στην βόρεια πλευρά των συνόρων και οι Βούλγαροι θα μπορούν να έρθουν στα μέρη μας. Οι γείτονες μας είναι σε χειρότερη οικονομική θέση από εμάς. Το άνοιγμα του Τελωνείου θα τους ευνοήσει σαφώς, είτε οικονομικά είτε λόγω άρσης του απομονωτισμού της περιοχής που συνορεύει με το νομό μας.
Η Βουλγαρία παρότι δεν απέχει πάνω από μία ώρα με το αυτοκίνητο, είναι για μένα μια χώρα άγνωστη. Θυμάμαι όμως μερικές σημαντικές λεπτομέρειες σε σχέση με αυτήν, που σχετίζονται με τον τόπο μας.
Πρώτη μου εικόνα από το χωριό και λίγο τρομακτική στα παιδικά μου μάτια, η προγιαγιά μου η Πασχαλία, μπάμπου – Βιλίκου όπως την αποκαλούσαν στο χωριό. Μας μιλούσε κυρίως βουλγαρικά. Οι παππούδες μου μιλούσαν και βουλγαρικά και ελληνικά, οι γονείς μας πιο πολύ ελληνικά και λίγα βουλγαρικά, ενώ εμείς δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου.
Όταν εκείνα τα χρόνια πηγαίναμε στον Βώλακα, στο φυλάκιο πριν από τον Αη – Γιώργη, το αυτοκίνητο σταματούσε στην μπάρα που υπήρχε και οι στρατιώτες ελέγχανε ταυτότητες. Είχε και την πλάκα του ότι πάντα μας άφηναν να περάσουμε και ποτέ δεν μας ενόχλησαν περαιτέρω.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 οι γονείς μου ετοίμαζαν το σπίτι που μέναμε στο τέρμα της οδού Βουλγαροκτόνου(!) για την επίσκεψη κάποιων συγγενών ,τους οποίους «πήρανε μαζί τους οι Βούλγαροι όταν φύγανε μετά τον πόλεμο». Ο θείος Πέτρος και ο θείος Λιούπκο έφεραν τις οικογένειες τους για να μας δούνε. Έμειναν λίγες ημέρες και από τότε τουλάχιστον εγώ, δεν τους ξαναείδα.
Την περασμένη δεκαετία μέσα από τις παρέες μου έμαθα ότι πολλά από τα τραγούδια των ντόπιων χωριών μας, ήταν γραμμένα στα βουλγαρικά και ξαναγράφτηκαν οι στίχοι τους στα ελληνικά για να επιτραπεί στα χρόνια μετά τον πόλεμο να τραγουδιούνται.
Όπως καταλαβαίνετε η Βουλγαρία – πόσες φορές δεν ακούσαμε το «Βούλγαροι» στα γήπεδα;! - , η βουλγαρική γλώσσα ακριβέστερα μου είναι οικεία. Δεν ξέρω να την μιλήσω όμως, όπως για παράδειγμα πολλοί Πόντιοι μιλούν ή καταλαβαίνουν τα τουρκικά.
Η «γλώσσα» θα μπορούσε σήμερα να μας βοηθάει να επικοινωνούμε και να συναλλασσόμαστε με τους γείτονες, αν δεν είχε «κοπεί» από το μετεμφυλιακό κράτος…
Η περίοδος που εγκαινιάζεται σήμερα, παρότι εκτιμώ ότι θα είναι δύσκολη για το νομό μας και έχω εκφράσει παλιότερα το γιατί, ας γίνει αφορμή για συνεργασία και αρμονική συνύπαρξη χωρίς τα λάθη και τα «πάθη» του παρελθόντος...


Το κείμενο αυτό γράφτηκε για τα χθεσινά εγκαίνια του τελωνείου Εξοχής - δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Ηχώ της Δράμας - που ενώνει πλέον Ελλάδα και Βουλγαρία και το αντίστροφο. Φωτογραφίες και περαιτέρω σχόλια θα δημοσιέυσω τις προσεχείς ώρες ή ημέρες. Καλημέρες