Ταξίδια σε βρόχινα τοπία…

Ένα βράδυ πριν μερικές ημέρες στο σπίτι βλέπαμε σε dvd τον «Άνθρωπο της Μαντζουρίας», ένα πολιτικό – ψυχολογικό θρίλερ αμερικανικής παραγωγής, την ώρα που από έξω άρχισε να ακούγεται ο ήχος της βροχής. Ήτανε περασμένες έντεκα όταν πλέον η βροχή δυνάμωσε και σχεδόν κάλυπτε τον ήχο της τηλεόρασης. Δεν παρατήρησα για πόση ώρα έβρεχε, αλλά πριν πέσω για ύπνο, άνοιξα το παράθυρο με μια αυθόρμητη κίνηση, όπως σκύβεις για να μυρίζεις ένα όμορφο τριανταφυλλάκι που συναντάς τυχαία στους ανοιξιάτικους περιπάτους. Η μυρωδιά της βροχής, με πήρε από τη μύτη και με ταξίδεψε σε ένα σημείο της ζωής μου που θυμόμουν αυτή την ίδια μυρωδιά, η οποία μεταβάλλεται από τόπο σε τόπο, αφού η βροχή δεν έχει άρωμα, απλά απελευθερώνει πέφτοντας τις μυρωδιές της πλάσης. Τις ανασηκώνει καθώς εξατμίζεται και μοσχοβολάει ο τόπος.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και βρέθηκα, σαν να το ‘χα ζήσει πριν λίγο, στην πλαγιά πάνω από το «Ούγους», απέναντι από το Φαλακρό δυτικά του Βώλακα, να ξεπροβάλλω από το νάιλον που με προστάτευε από την βροχή που είχε ήδη σταματήσει, μυρίζοντας το μεθυστικό άρωμα των κέδρων που γυάλιζαν στο φως του ήλιου, που σε λίγο θα κρύβονταν πίσω από την κορυφή του βουνού.

Δεν περιγράφεται εύκολα αυτή η αίσθηση, όπως δεν απαντάται γιατί οι έντονες συγκινήσεις μας ξαναγυρνάν συνήθως στις πρώτες σελίδες της μνήμης. Ταξίδια σε βρόχινα τοπία από τον πέμπτο όροφο μιας τυπικής πολυκατοικίας μια νύχτα που έβρεχε όπως είχαν προβλέψει οι μετεωρολόγοι. Ταξίδια στη μνήμη μας που φυλάσσουν ευλαβικά τα νέφη μέσα τους…