Η βία στα χρόνια της «ευημερίας»

Αν θυμηθούμε την ζωή μας πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς να προσπαθήσουμε πολύ θα βρούμε διαφορές στις λεπτομέρειες της σε σχέση με σήμερα, τις οποίες συνήθως δεν παρατηρούμε, καθώς τις έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητα μας. Για παράδειγμα ένας μαθητής γυμνασίου έχει το κινητό ως δεδομένο, εμείς οι τριάντα κάτι στο γυμνάσιο μόνο σε καμιά αμερικάνικη ταινία κι αν το βλέπαμε.

Το ίδιο συμβαίνει και στις γενικές παραμέτρους της καθημερινότητας. Όπως οι κοινωνικοί δείκτες. Από το μορφωτικό επίπεδο – που δεν ταυτίζεται με τους τίτλους ανωτάτων σπουδών – μέχρι το πώς τα μέλη μιας κοινωνίας εκδηλώνονται σε διάφορες περιστάσεις. Από την χαρά και την λύπη, μέχρι τον έρωτα, την διασκέδαση και το παιχνίδι. Η βία πολλαπλασιάστηκε στο επίπεδο των κοινωνικών μας σχέσεων, ασχέτως πόσο κοντά ή μακριά στην ευημερία μπορεί να είναι κάποιος. Δεν είναι μόνο οι «φτωχοδιάβολοι» που δεν έχουν τίποτα να χάσουν που θα αντιδράσουν βίαια σε μια δεδομένη δύσκολη κατάσταση, αυτοί άλλωστε έχουν ένα δίκιο ενίοτε, είναι και οι «καλοβαλμένοι» που στα δύσκολα σηκώνουν την φωνή ή το χέρι, για να μείνω στα πιο ήπια είδη «βίας».

Όσο διαβρώνεται η «συλλογική συνείδηση» της κοινωνίας μας από την αποδοχή της διαφθοράς, τόσο θα αυξάνονται οι «καθώς πρέπει» διεφθαρμένοι που θα ζητήσουν μια σφαίρα στον κρόταφο κάποιου που παρενοχλεί την βασισμένη στην παρανομία «ευημερία» τους. Ίσως και στον ίδιο τον δικό τους κρόταφο!

Οι φτωχοδιάβολοι» που είναι δέκτες της ίδιας καταναλωτικής μανίας – και όλων των υπόλοιπων προτύπων συμπεριφοράς - που εμπορεύονται τα media για όλους ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, όταν ζορίζονται θα καταφύγουν στην βία. Ενάντια στην όποια εξουσία, ή στους «ευνοούμενους» της, Θυμηθείτε τα επεισόδια στο Ζεφύρι της Αττικής ή στο Παρίσι του περασμένου φθινοπώρου και στις Η.Π.Α. όπου νεαροί βιντεοσκοπούν καυγάδες αστέγων, που τους βάζουν να παλεύουν για μια δόση ναρκωτικών ή για λίγα χρήματα και τις πωλούν σε εκατομμύρια πελάτες που «διασκεδάζουν» με αυτές!

Η πορεία της κοινωνίας μας, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις, είναι δεδομένη. Το κοινωνικό – οικονομικό πρότυπο που «αντιγράφουμε», από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κι εδώ, μπορεί να φαντάζει Ευρωπαϊκό, άρα πιο «κοινωνικό», αλλά στην ουσία του είναι Αμερικανικό, άρα πιο «ωμό».

Δεν μπορεί να υπάρξει ανταγωνισμός, χωρίς θύματα, σε μια κοινωνία με δεδομένες σχέσεις εκμετάλλευσης κάποιων από άλλους.

Η βία διογκώνεται ολοένα γιατί σαν μέσο, υπερβαίνει τις συμβάσεις που ορίζουν μια οργανωμένη κοινωνία. Και οι κοινωνίες σήμερα δεν προσφέρουν πολλές δυνατότητες υπέρβασης στους ανθρώπους…