«Τι φεγγάρι απόψε;!»*

Είναι καμιά φορά τα απογεύματα της Πέμπτης που παθαίνω κάτι που μοιάζει με εγκεφαλική σκοτοδίνη και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άξιο για να γράψω.( Ωχ! Πάλι θα αεροβατήσει σήμερα ο «μάστορας»;!)

Γιατί όχι αφού εμείς που είμαστε διαρκώς ερωτευμένοι με την «Σονάτα του Σεληνόφωτος» είμαστε στο «μην κοιτάς εμένα, εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα ο εξαίσιος ίλιγγος. Έτσι κάθε απόβραδο έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες...»*. Άλλωστε το ποίημα ξεκινάει με το «Ανοιξιάτικο βράδι…»

Το βράδυ της Τρίτης λοιπόν, καθόλα ανοιξιάτικο, πήγα να δω τον Γιώργο Αετόπουλο στη συναυλία που έδωσε στο καφέ «Όστρια» στην Δράμα. Είναι βέβαιο ότι έχω βαρεθεί εδώ και καιρό να ακούω ελληνική μουσική – εκτός «φωτεινών» εξαιρέσεων! – αλλά τελικά το τερματίσαμε το live και αποχωρήσαμε τελικά περί τις τρεισήμισι το πρωί υπό το άγρυπνο βλέμμα των ανδρών της αστυνομίας!…

Ο Γιώργος είναι ένας καλλιτέχνης που παρά το ότι δεν έγινε «μεγάλος και τρανός» έχει ένα μοναδικό ταλέντο στην σκηνή και σε συνδυασμό με την φωνή και την εν γένει παρουσία του, είναι ικανός να παρασύρει το κοινό του. Αυτό συνέβη και την Τρίτη, όταν κάποια στιγμή με έπιασα να αναρωτιέμαι που χανόμαστε, όλοι όσοι ήμασταν, εκεί τις υπόλοιπες νύχτες που τα «ζωντανά» είναι αναμνήσεις ή προσδοκίες.

Θυμήθηκα την συναυλία των Waterboys στην Θεσσαλονίκη που έχασα και με έπιασε το παράπονο για κάτι άλλο που τελευταία γλιστράει μέσα από τις μέρες μου και δεν βρίσκω τρόπο να το φυλάξω…

Τα παράπονα μου όμως τα νικάω, τραγουδώντας τα!…

* Στίχοι από το αριστούργημα του Γιάννη Ρίτσου.

Η φωτό είναι απο εδώ και απεικονίζει το ...λιμάνι της Δράμας, όπως φαίνεται από τον Κορύλοβο τις νύχτες που τα ρούμια κυλάνε στον δρόμο μαζί μας!