Είμαι από εκείνους τους κινηματογραφόφιλους που οι επιλογές μου στις ταινίες που θα παρακολουθήσω αφορούν περισσότερο ταινίες που δεν έχουν σχέση με τον «αμερικανικό» κινηματογράφο. Προτιμώ ανεπιφύλακτα ταινίες από την Ευρώπη ή τον αμερικανικό κινηματογράφο που δεν είναι εγκλωβισμένος στα κλισέ που το Χόλιγουντ αποθεώνει συνεχώς, αλλά παρόλα αυτά με πιάνω να θέλω διακαώς να τιμηθεί με το βραβείο Όσκαρ ο μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάνδρο Γκονζάλες Ινιαρίτου για την νέα ταινία του «Βαβέλ». Με την συζήτηση που διεξάγεται τις τελευταίες εβδομάδες πριν από την απονομή κάθε χρόνο, τις διαδοχικές απονομές βραβείων των κλαδικών κινηματογραφικών ενώσεων και το γενικότερο κλίμα ότι τα μέλη της «αμερικανικής» Ακαδημίας έχουν δει ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ή τους έχει προταθεί από όλο τον κόσμο και θα κρίνουν αδέκαστα τους καλύτερους της χρονιάς, το σκηνικό είναι τέλειο για «αποπλάνηση».
Έχει καμιά σημασία αν ο Ινιαρίτου θα πάρει τώρα βραβείο Όσκαρ ή αν θα περιμένει όπως ο συνυποψήφιος του Μάρτιν Σκορτσέζε να το πάρει μετά από καμιά δεκαριά υποψηφιότητες; Ή θα πάψουν να είναι αριστούργημα τα «21 γραμμάρια» επειδή δεν προτάθηκαν;
Πέρα από την ύπαρξη του Όσκαρ, είτε ως ενθύμιο αναγνώρισης από την «αμερικανική» ακαδημία, είτε ασφαλέστερα ως «προίκα» για την μελλοντική εμπορική πορεία της όποιας ταινίας υπάρχει ένας ολόκληρος κινηματογραφικός κόσμος που δεν χωράει στα βραβεία Όσκαρ και αξίζει λίγης περισσότερης προσοχής και συζήτησης…
8 σχόλια:
Πάντως ήταν ωραία στη Δράμα!!!
(δεν ήρθα ψες γιατί ήμουν πτώμα)
Ο Ινιαρίτου για μένα είναι μοναδικός, όπως και οι ταινίες που φτιάχνει, όπως και οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεται για να τις δημιουργήσει.
Το Βαβέλ ήταν μεγάλη ταινία. Για το 21 Γραμμάρια, μόλις τώρα το έμαθα ότι δεν είχε προταθεί. Το κοινό του συγκεκριμένου σκηνοθέτη είναι ευτυχώς πολύ μεγάλο για να επηρεάζεται από Όσκαρ και Αμέρικαν ντριμ. Απόδειξη, το καστ των ταινιών του.
Καλό βράδυ εύχομαι. :-)
Θα συμφωνήσω, με τη μόνη διαφορά ότι ο αμερικάνικος κινηματογράφος είναι άνω του 78% της παγκόσμιας παραγωγής. Έτσι είναι λογικό να καλύπτει με τις προτάσεις του και τις επιδείξεις του όλο το χώρο της τέχνης αυτής. Από οικονομική άποψη οι αμερικάνικες παραγωγές είναι το 94% του παγκόσμιου συνόλου.
Προτιμώ βεβαίως τον ευρωπαϊκό κινηματογράφος ή όπως είπε και ο Ρέντφορντ τον ανεξάρτητο αμερικάνικο. Υπάρχουν βέβαια και επίσημες ταινίες πολύ καλές με βαθιά νοήματα που δεν μπορούμε να τις αφήσουμε στην άκρη με βαθιά μηνύματα (π.χ. ο Δράκουλας του Copolla).
Φιλαράκι πάντού είναι ωραία όταν βρισκόμαστε! (Για χθες σε δικαιολογώ απόλυτα...)
Ο Alejandro mindstripper ξεκίνησε από ραδιοφωνικός παραγωγός, όπως ίσως θα ξέρεις.Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που πήρε το Όσκαρ καλύτερης μουσικής επένδυσης τελικά! Την Βαβέλ δεν την έχω δει ακόμα, αλλά την περιμένω σε DVd με ανυπομονησία καθώς εμπιστεύομαι απόλυτα τρεις σύγχρονους σκηνοθέτες. Ινιαρίτου, Σάλες και Φον Τρίερ!
Και το Amores perros ήταν αριστούργημα!
Καλή σου νύχτα!:)
Δείμε δεν ξέρω αν είναι όντως το 78 % της παγκόσμίας παραγωγής, θαρρώ πως και το Μπόλιγουντ έχει μεγάλη παραγωγή, ενώ τελευταία έχουμε και εξαιρετικά δείγματα από το σινεμά της Άπω Ανατολής. Οι "Αμερικάνοι" με τα όσκαρ πουλάνε, με πολύ έξυπνο τρόπο, τα δικά τους προϊόντα. Πολλά από τα οποία είναι άρτια κυρίως τεχνολογικά και κάποια και καλλιτεχνικά. Η οπτική τους όμως είναι κυρίως εμπορική!
Ότι καινούργιο βλέπουμε στο σινεμά πέρα από εφέ, δεν είναι "αμερικάνικο", κι αυτό θαρρώ δεν είναι καθόλου τυχαίο...
Καλή Εβδομάδα να έχουμε!
...μακάρι να μπορούσαν να βραβευθούν οι άξιοι πέρα από κάθε σκοπιμότητα. Δυστυχώς...
Ένας ολόκληρος κινηματογραφικός κόσμος! Πολύ σωστά τα γράφεις. Αρκεί να ανοίξουμε και εμείς λίγο τα αυτιά και τα μάτια.
Σε αυτό έχεις μεγάλο δίκιο φίλε μου!
Κίνα ε? :)
juanita (disculpa για την παράβλεψη) δεν ανοίγουν πιο πολύ!:)
Δημοσίευση σχολίου