Ο ήλιος στο στόμα της «κόρης»...

Σα να ίδρυσε προσωρινό καθεστώς ο ήλιος, τα νέφη εξόριστα κι ο ορίζοντας καταγάλανος μέχρις εκεί που φτάνει το μάτι. Άνοιξη μέσα στο Φθινόπωρο. Αλλά η πρώτη «κόρη» της εργάσιμης εβδομάδας κοιτάει βιαστικά τα πράγματα, προσπαθώντας να προλάβει τα του οκταώρου κι όλα τα’ άλλα που δυναστεύουν την καθημερινότητα. Πότε βασανιστικά, πότε λυτρωτικά. Είχε μια απορία για το πώς γίνεται να συζητάμε επί ώρες με φίλους και φίλες και να μην γνωρίζουμε καλά – καλά τι μισθό παίρνει ο καθείς, πόσα χρόνια είναι ασφαλισμένος, τι προϋπηρεσία και σπουδές έχει, κατά πόσο «τρώει» ακόμα τα λεφτά του μπαμπά. Έλυσε τηλεπικοινωνιακώς μια, εργασιακού χαρακτήρα παρεξήγηση με επιβάτιδα πτήσης προς το Λονδίνο και έπιασε να ξεφυλλίζει τις εφημερίδες…
Η «αδυναμία» της οικονομίας να παράσχει επίδομα θέρμανσης στους χειμαζόμενους χαμηλόμισθους. Οι χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ένα ευφρόσυνο σημάδι στον ουρανό πάνω απ΄’ τις πόλεις…
Είχε αρχίσει να γέρνει ο υπέροχος ήλιος, το «θρίλερ των καύσιμων» ήτανε ακόμα στην αρχή του, το ραδιόφωνο έπαιζε νοσταλγικά τραγούδια από την δεκαετία του ’70. «Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες, στον κάμπο θα ‘χουν κιόλας οργώσει τη γη…». Η πρώτη «κόρη» της βδομάδας πήρε το δρόμο για το σπίτι αποκαμωμένη, άκουγε τον στίχο, σιγοτραγουδούσε και προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυα για κάποιον έρωτα, παλιό ή νέο δεν είπε, απόντα. Σαν το Ναζίμ και τον Μάνο, απουσιάζουν οι έρωτες…

Στη φωτό ο ήλιος καθώς ανατέλλει πίσω από την Θάσο...