Γι’ αυτό, τον ορίζοντα φίλε…

Τις περισσότερες φορές όταν γράφω το μυαλό μου κάνει βιαστικές βόλτες στα πιο πρόσφατα γεγονότα που θυμάμαι. Σπάνια υπάρχουν κάποιες απόπειρες να «ξαναστήσω» μια ιστορία που έχει συμβεί παλιότερα, κυρίως επειδή δεν συνηθίζω να σκαλίζω τα γραπτά μου. Για να είναι όπως όταν τα έγραψα, να εκφράζουν μόνο εκείνες τις στιγμές. Ελάχιστα ασχολούμαι και με τις αναμνήσεις μου!…

Μου έλεγε ένας φίλος χθες ότι βρήκε μια απόδειξη από ένα ξενοδοχείο όπου είχε πάει με μια από τις πρώην του, κατά σύμπτωση την πιο «μοιραία» μέχρι τώρα. Η απόδειξη έγραφε το όνομα της, του θύμισε το σκηνικό και μετά το «σκηνικό» πήρε φωτιά και έμεινε αυτός να προσπαθεί να το σβήσει μέσα στη νύχτα μην γίνει παρανάλωμα κι η πόλη μαζί με το παλιό «σκηνικό», αφού η εξέλιξη εκείνης της ιστορίας είχε πολλά άλλα κακά σκηνικά. Τελικά έχασε την διάθεση του για οτιδήποτε και έμεινε μέσα παλεύοντας με τα παρελθόντα ναυάγια που βουλιάζουν μέχρι τον πυθμένα μόνο όταν δεν κοιτάς μέσα στη θάλασσα που σε ταξιδεύει προς το μέλλον. Γι’ αυτό, τον ορίζοντα φίλε, τον ορίζοντα να κοιτάς!…

Είναι όμως κάποιες φορές που αισθάνεσαι την πρόκληση να κοιτάξεις μέσα στα παγωμένα νερά. Μια ακατανίκητη παρόρμηση σε σπρώχνει προς την κουπαστή της ημέρας, γέρνεις το σώμα και κοιτάζεις…

Τι βλέπεις; Μη μου πεις δεν θέλω να ξέρω!…

Θα προσπαθήσω μιαν άλλη μέρα να σου πω, πως ξεκολλάς από την κουπαστή. Και μιαν άλλη, μάλλον νύχτα με καλό κρασί που εσύ θα διαλέξεις, θα σου πω πώς να ανασύρεις κάποια τιμαλφή απ’ τα κουφάρια των ναυαγισμένων σκαριών. Καλημέρες!…