Ο Κειμήλιος Πλάστης στην Σταλίδα

Η φαντασία του καλλιτέχνη δεν έχει περιορισμούς, αν έχει δεν είναι φαντασία! Το γνώριζε ο Κειμήλιος Πλάστης ο γλύπτης και ξενυχτούσε για εβδομάδες ολόκληρες προκειμένου να βρει τι ακριβώς θα φιλοτεχνούσε για την ταπεινή χώρα που τον τίμησε με την επιλογή της.

Η Σταλίδα – περί ης ο λόγος – του ανάθεσε να φιλοτεχνήσει ένα κομψοτέχνημα που να συμπυκνώνει και να αναδεικνύει την κοινωνικοοικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου. Μια παρακαταθήκη απαράμιλλου κάλους για τις επόμενες γενιές. Στους τρεις μήνες που ζούσε στην πολιτεία, ο κοσμοπολίτης καλλιτέχνης ταξίδεψε από την μια γωνιά ως την άλλη, παρακολούθησε τις συνεδριάσεις των αρχόντων, τα θεάματα της και γενικά ενδιαφέρονταν για κάθε τι που θα του έδινε ένα ερέθισμα παραπάνω. Τι βάσανος; Τα έξοδα του όλα ήτανε καλυμμένα από την πολιτεία και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μην παρασύρεται στην ασωτία και τις κραιπάλες. Εις μάτην…

Στα διαλείμματα της μέθης του, στεκόταν στην αποβάθρα και παρατηρούσε τα πλοιάρια που απέπλεαν γεμάτα φρούτα, λαχανικά, ενδύματα, μάρμαρο και άλλα προϊόντα της Σταλίδος. Γεμάτα έφευγαν, μισοάδεια γυρνούσαν τα καράβια. Του είχε κάνει ακόμα εντύπωση που σε μια μεγάλη γιορτή πρόσφατα, η Σταλίδα έσφυζε από ζωή. Κόσμος στους δρόμους, παρέες που συζητούσαν στα εντευκτήρια, ένας γενικευμένος αόριστος ήχος ανθρώπινης παρουσίας σε κάθε δρόμο και σοκάκι της.

Είχε τελειώσει ο Νοέμβρης όταν ο Κειμήλιος αισθάνθηκε την έμπνευση του να εκρήγνυται και έσπευσε να ελέγξει κατά το δυνατόν την ισχύ της μη πάει στράφι. Είχε μπροστά του λιγότερο από ένα μήνα για να προλάβει την πανηγυρική παρουσίαση που θα γίνονταν εν μέσω βαρελότων μετά την είσοδο του νέου χρόνου.

Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, το έργο μεταφέρθηκε μυστικά σ’ έναν λόφο στο κέντρο της Σταλίδας και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν τι είχε φιλοτεχνήσει ο Κειμήλιος.

Η αγωνία μετατράπηκε σε μια μεγάλη έκπληξη όταν το τεράστιο πανί αποσύρθηκε από το γλυπτό, δια χειρός του Ανωτάτου Έπαρχου της Σταλίδας.

Όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε με την Σταλίδα το κατά τα’ άλλα απαράμιλλο έργο.

Ένα τσαμπί μαρμάρινες μπανάνες!…