Ένας κύκλος πάνω στο χιόνι. Στο καλό!…

Η Ειρήνη βιάζονταν να φύγει για την Έδεσσα, έχοντας στα χέρια της το πτυχίο της από το Τ.Ε.Ι. Δασοπονίας, γιατί η αδελφή της την πληροφόρησε ότι εκεί χιόνιζε από το πρωί. Καλού – κακού πήρε τηλέφωνο στον Ο.Σ.Ε. να ρωτήσει για το πότε έχει τρένο. Αργότερα καθώς νύχτωνε οι υπάλληλοι της Νομαρχίας έπαιρναν εντολή να ξεκινήσουν με τα εκχιονιστικά μηχανήματα για το Νευροκόπι και την ευρύτερη περιοχή.

Χθες το πρωί με είχε ξυπνήσει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου, μου είπε η γιαγιά τελείωσε. Ήταν εδώ και τρεις μήνες στο κρεβάτι. Με σπασμένο πόδι, καθηλωμένη και ακίνητη, την έτρωγε η αδυναμία και οι επιπλοκές της αυξάνονταν καθημερινά. Δεν επικοινωνούσε παρά ελάχιστα. Χθες αναχώρησε ήσυχα όπως μας περίμενε τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο σπίτι για να φάμε τουρλού ή φασολάκια, με τυράκι και ψωμί ζυμωμένο από τα χέρια της. Τι να πρωτοθυμηθώ τώρα;…

Το πρωί πρέπει να ανέβουμε στον Βώλακα. Το χωριό θα είναι ντυμένο στα λευκά, πανέμορφο με τις «πληγές» του κρυμμένες κάτω από το χιόνι. Άλλη μια θλιμμένη επιστροφή, καθώς ένας κύκλος κλείνει. Ο κύκλος των αγαπημένων γερόντων μας, που κατοικούν πια στον παράδεισο της μνήμης μας. Ο παππούς και η γιαγιά δεν θα μας περιμένουν πλέον, δεν θα ρωτάνε πότε θα μας φέρεις το κορίτσι, δεν θα χαμογελάνε ακούγοντας τις κουβέντες και τα χωρατά μας. Στο καλό!…