Το τελευταίο «νούμερο»…

Ο τελευταίος μήνας του χρόνου, σαν φαντάρος σε νυχτερινό περίπολο που τον οδηγεί προς την σκοπιά του. Ξέρει τον δρόμο αλλά δεν τον νοιάζει. Τραβάει προς την σκοπιά όπου, ο καθένας με την σειρά του, οι μήνες υπογράφουν το ανοιχτό ημερολόγιο της ζωής. Οι «τελαμώνες» του φουσκωμένες από τις γεμιστήρες και το όπλο του ένα ταλαιπωρημένο G3-A3 χιαστί κρεμασμένο στο στήθος και πάντα πρόχειρο αν παραστεί ανάγκη. Μόλις έχει ξυπνήσει και τα χασμουρητά του είναι συχνά. Το φεγγάρι κρυμμένο πίσω από τα νέφη, αλλά το χιόνι στο έδαφος φωτίζει όσο του επιτρέπει το σκοτάδι των διερχόμενων χρόνων…

Περπατάνε συντεταγμένα οι μήνες. Σε παράταξη κατά έτος, τα έτη σχηματίζουν κατ’ αρχάς τετραετίες και στην συνέχεια δεκαετίες και ούτω καθεξής μέχρι να προσπεράσουν και να αφήσουν πίσω το μονοπάτι της ζωής, να ξαποστάσουν στο διάσελο της μνήμης όσων ζούνε μέσα στον Χρόνο…

Από εκεί είχανε ακουστεί πριν λίγο οι τουφεκιές. Κάτι νεοσύλλεκτα λιπόσαρκα εικοσιτετράωρα είχανε ξετρυπώσει τα φοβισμένα Σαββατοκύριακα και τα απειλούσαν με τα όπλα ώσπου να έρθει ο καιρός να λογαριάσει σε ποιους ανθρώπους αξίζουν και σε ποιους όχι. Στο πεδίο βολής τα εντεταλμένα διευρυμένα οκτάωρα εκτελούσαν τις υπερωρίες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της μηχανής του χρόνου. Οι στόχοι στους οποίους θα εκπαιδεύονταν την άλλη μέρα οι έφεδρες εργασιακές εβδομάδες ήταν φτιαγμένοι από φύλλα αργιών και εθνικών επετείων.

Οι πανίσχυρες τετραετίες που συνήθως περιπολούν με εναέρια μέσα πάνω από τις φάλαγγες είχαν ακολουθήσει με τα νέας τεχνολογίας ραντάρ τους, τις άτακτες ημέρες αδείας, που είτε με αποδοχές, είτε άνευ αποδοχών, υποδέχονταν τις φάλαγγες του χρόνου με αυτές τις φθηνές αλλά αποτελεσματικές σφαίρες αεργίας κι εξαφανίζονταν…

Ο «φαντάρος» έμεινε μόνος στην σκοπιά, ακούμπησε τον ώμο στον τοίχο κι έβγαλε από την τσέπη πέντε έξι σταφίδες. Τις μάσησε βιαστικά κι έπιασε να στρίβει ένα τσιγάρο. Το τελευταίο «νούμερο» πριν από ένα ακόμα ξημερώμα…