Όταν χαράζει της Αγιά – Βαρβάρας

Φύσαγε ένα παγωμένο αεράκι, τα τζάμια στο αυτοκίνητο θολά από το χνώτο μας, μια νύχτα που έφευγε για πάντα σ ένα ταξίδι πιο μακρινό από αυτό που ξεκινούσαν τα καραβάκια μέσα στη λίμνη.

Γυναίκες κάθε ηλικίας, ντυμένες καλά με τα κεριά υπό μάλης τραβούσαν για την εκκλησιά, ν’ ανάψουν ένα κεράκι στην πολιούχο της πόλης, η βροχή έπεφτε πάνω μας σαν αγιασμός των αιώνων, έπεφτε ανώφελα πάνω στο κρύσταλλο της λίμνης.

Τα τραγούδια πνιγμένα μέσα στα γέλια, τραγούδια ρεμπέτικα, βαριά ματόκλαδα, ροδαλά μάγουλα και ερυθρό κρασί από βαρέλι. Συντροφιά.

Κοζάνη, Φλώρινα, Δράμα, Λάρισα, Βώλακας, Θεσσαλονίκη, ο Ίβο Παπαζόφ να συνομιλεί με τον Νικόλα Άσιμο στην γέφυρα της Π. Διονυσίου για αντάρτες της μουσικής και του έρωτα, το άρωμα της φύσης κάτι τέτοια μοναδικά πρωινά και οι νότες των στίχων κάθε ανθρώπινης ιστορίας.

Τα καραβάκια των ευχών συνωστισμένα στο πέρασμα της γέφυρας και το δάσος γυμνό από φυλλωσιά και πλαστικό. Σαν να συμπέσανε φέτος όλα όσα θα έδιναν ένα διαφορετικό χρώμα στην γιορτή της πολιούχου μας, έστω στην δικιά μας γιορτή για αυτή την ημέρα.

Τα λουτρά του φθινοπώρου έμειναν ανοιχτά όλη μέρα, η παρέα σκόρπισε στα κανάλια του κόσμου και οι γέφυρες χαμογελούσανε από το γαργάλημα των βημάτων μας καθώς τις διαβαίναμε…

(Μια από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου, σε μια περίοδο που ήμουνα πολύ χάλια, με μεγάλη παρέα και πολύ κέφι πριν από 3 χρόνια! Είχε προηγηθεί συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μετά όλοι μάζι με το συγκρότημα "ακροβολιστήκαμε" στα τραπέζια των "Παραμυθιών"...)