Μια σημαντική εκκρεμότητα…

Το τελωνείο είναι ανοιχτό από την Παρασκευή. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν εκεί για τα εγκαίνια, περίπου τρεις χιλιάδες από την δική μας πλευρά, γύρω στις δύο χιλιάδες από εκεί μεριά. Ήταν διακριτή όμως η λαχτάρα που υπήρχε στους γείτονες για να μας δούνε, να αισθανθούν ότι κάτι καινούργιο έρχεται στην φτωχική ζωή τους.

Οι Έλληνες επισκέπτες ήταν πιο χαλαροί στην παράταξη τους πριν από την σήραγγα, αλλά και μέσα σε αυτήν. Από την άλλη μεριά οι αρχές δεν άφησαν πάνω από διακόσια άτομα να εισέλθουν στη σήραγγα, οι υπόλοιποι περίπου δυο χιλιάδες άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι ο ένας πλάι στον άλλο στον χώρο του βουλγαρικού συνοριακού σταθμού που απέχει ένα με ενάμιση χιλιόμετρο από την έξοδο της σήραγγας.

Καθώς κατεβαίναμε οι συγκεντρωμένοι έμοιαζαν με πλήθος που στέκεται πάνω από πάγκο της λαϊκής κι αναζητά το πιο καλό από τα προϊόντα. Όσο πλησιάζαμε όμως, οι φιγούρες γίνονταν ξεκάθαρες τα πρόσωπα αποκτούσαν χαρακτηριστικά, τα μάτια καλωσόριζαν, εμάς ή τις προσδοκίες του καθενός από αυτούς που μας υποδέχτηκαν…

Προσπάθησα να ξεχωρίσω σε μερικά πρόσωπα την προέλευση των προσδοκιών, είδα γιαγιάδες με τις κλασικές μαντίλες όπως στα δικά μας χωριά, είδα νταβραντισμένους μεσήλικες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι νταβατζήδες, αγόρια και κορίτσια που στέκονταν με εμφανή αμηχανία, φαινόταν στο πολύχρωμο – κυριολεκτικά – πλήθος ότι όλοι είχαν κάποιους λόγους να χαρούν…

Στην δική μας πλευρά η περιέργεια ήταν ο πρώτος λόγος που τράβηξε τον κόσμο και η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στο Λεκανοπέδιο του Νευροκοπίου.

Μένει τώρα να πάω μια μέρα σαν επισκέπτης για να ξεδιαλύνω τι από όλα αυτά που αισθάνθηκα την Παρασκευή ήταν αληθινό και τι απλά υπήρχε στον αέρα και έφυγε μαζί με τα πολυτελή αυτοκίνητα των επισήμων!…