Ο φόβος του άστρου

Χριστούγεννα δίπλα στη σόμπα, με στολίδια που είχαν σχήμα και χρώμα μοναχά, τα πρόσωπα χαρούμενα σαν να κοιτάζονταν πρώτη φορά μεταξύ τους μετά από μεγάλη εγκαρτέρηση. Ο Βοριάς κατέβαινε από το Φαλακρό, σαν έλκηθρο πάνω στον κάμπο, χαράκωνε τα πρόσωπα και τα χιόνια στολίζανε μέρα νύχτα τη γραμμή των οριζόντων.

Ποιος θα φέρει ξύλα; είπε εντελώς ρητορικά ο πατέρας. Τα πιτσιρίκια προσπέρασαν την ερώτηση σαν να ‘ταν το περιτύλιγμα μιας σοκολάτας, αυτά θα έλεγαν τα κάλαντα εξάλλου, οι μεγαλύτεροι κοιτάχθηκαν μεταξύ τους σαν να φάνταζε μακρύ το ταξίδι ενός Κολόμβου μέσα στον Ατλαντικό που οδηγεί στις Ινδίες της αποθήκης. Πάλι καλά που η μαμά ετοίμαζε το χριστόψωμο, αλλιώς θα κινούσε αυτή για το βαρύ φορτίο.

Τόσα φορτία ξύλα εδώ και δεκαετίες και τα λογής-λογής σκουπιδάκια που εισέρχονταν κολλημένα πάνω τους μέσα στο σπίτι λέρωναν τον μουσαμά, στολίζοντας τον, μέχρι να στέρξει το φαράσι με την σκούπα που φύτρωσε στο χωράφι ανάμέσα στις μαυρομάτες φασολιές. Όπως μαζεύουν, σαν δόσεις από δάνειο, τις ευχές μας οι μέρες που ακολουθούν τις γιορτές, η μια με την άλλη σε αγαστή συνύπαρξη - σαν σε μικρά ημερολόγια τοίχου με τα ποιήματα στο πίσω μέρος κάθε χάρτινης ημέρας - σαρώνουν…

Τι να την κάνεις την τηλεόραση τέτοιες μέρες, που οι ανάσες είναι πιο θερμές από τους προβολείς; Και την αγάπη πώς να την αμπαλάρεις σ΄ ένα κουτί μαζί με όλα τα μαργαριτάρια των θαλασσών; Καλύτερα μ’ ένα σπιρτόξυλο να την φωτίσεις, σαν αυτό που το πρωί πριν κινήσει η μάνα για την εκκλησιά έδινε την φλόγα στο καντηλάκι και έπεφτε μέσα στη θράκα που ξημερώθηκε μαζί μας.

Τι κι αν κόπηκε το ρεύμα; Το άστρο φοβάται μονάχα το σύννεφο, εξ αλληλεγγύης κυρίως για αυτούς που το έχουν για οδηγό και παραστάτη στο μακρύ ταξίδι της ζωής…

Χρόνια Πολλά!...