Αγγίζοντας τον καινούργιο χρόνο

Οι Δευτέρες κουβαλάνε κυρίως τον ειδησεογραφικό φόρτο του Σαββατοκύριακου και κάτι ξεχασμένα κείμενα αδημοσίευτα και σκεπασμένα από τους ανεπαίσθητους κόκκους της «μη επιλογής» τους. Αλλά η «μη επιλογή» είναι και πιθανότητα να βρούνε κάποια στιγμή μια θέση κάτω από το φως κάποιου βλέμματος. Ανεπίδοτα γράμματα, ασκήσεις ύφους σε ιδέες που συνήθως επιστρέφουν από εκεί που όλα ξεκίνησαν. Στις μέρες που οι «τζιτζιλίδες» στη τσέπη άξιζαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο παιχνίδι, που το παιδικό βλέμμα ρουφούσε αχόρταγα εικόνες, του πατέρα και της μητέρας που ήτανε τότε στην ηλικία που είμαστε εμείς σήμερα. Λείπουνε οι παππούδες πια, αλλά παππούδες είναι πια οι πατεράδες μας και οι μανάδες σαν ζωγραφιές τυλίγονται στις ζακέτες τους, γιαγιάδες πια, όχι στην ηλικία αλλά λόγω των εγγονιών, που παρεμπιπτόντως, μας πήρανε τη θέση στους δρόμους που τραγουδάνε τα κάλαντα, στη σκιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που ψάχνουν τα δώρα τους. Μα πάνω από όλα αυτά είναι εκείνες οι «παλιές» γιαγιάδες, που ακόμα και σήμερα κυρτωμένες από τα χρόνια που ορθώσανε εμάς, περιμένουν μια επίσκεψη από τα εγγόνια, και δύο από τα δισέγγονα για να πέσουν στο κρεβάτι στην καθορισμένη ώρα με ένα πλατύ χαμόγελο στα στενόγλυκα χείλη τους…

Τι μένει λοιπόν από τα περασμένα Χριστούγεννα; Ο καθένας μας απαντάει με τις δικές του αναμνήσεις. Αγγίζοντας τον καινούργιο χρόνο…

Το κείμενο είναι γραμμένο πρόπερσι, στην φωτογραφία φαίνεται ο δρόμος μπρος το σπίτι μου, το στρατόπεδο Παπαργύρη και στο βάθος πίσω ο λευκός Κορύλοβος! BUENOS DIAS!...