Η ντροπή της Μαίρης Κρίστμας

Παραπονεμένα Χριστούγεννα στο κατώφλι των τριάντα. Ο δρόμος πίσω γεμάτος ανθρώπους και φωνές, αλλά δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Μπροστά θα πας, σαν τους ανιχνευτές - κατασκόπους. Το μαγαζάκι της ζωής είναι διαμπερές, έχει δύο εισόδους - εξόδους. Από την άλλη πλευρά, αφου ψωνίσεις στο τμήμα με τις αφορολόγητες αναμνήσεις, θα σε περιμένει ένα πολύχρωμο πλήθος. Πιο άγνωστο από ποτέ, τελεσίδικα διαφορετικό από αυτό που άφησες πίσω, στην άλλη πλευρά, στην ''δύσκολη εφηβεία των είκοσι εννιά''.

Ένα χαμόγελο -μυστρί θα θεμελιώσει μπροστά σε δύο υπέροχα μάτια μια νέα ενδιαφέρουσα δεκαετία. Από χρόνια εξαγγελμένη, αναμενόμενη σαν τα λεωφορεία στις πλατείες των υπεραστικών ονείρων. Όσο θα προχωράς γνωρίζοντας καινούργιες φάτσες-συγκινήσεις, το κεφάλι της μνήμης σου θα γυρίζει κλεφτά προς τα πίσω, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν τα ψίχουλα - χαμόγελα είναι ακόμα στο δρόμο, αφάγωτα από τα πουλιά - χρόνια που πετάνε εδώ κι εκεί, αναζητώντας τροφή μέσα στο καταχείμωνο.

Κάποια στιγμή τα φώτα στις νύχτες θα λιγοστέψουν. Ακόμα και στις πιο μεγάλες γιορτές, με συνοδεύει μια θλίψη - μνηστή. Για τα αγαπημένα πρόσωπα - χαμόγελα, που καίγονται μέσα στο χρόνο σαν ταπεινά κεράκια, χωρίς εσύ να αισθάνεσαι την φλόγα τους μέσα στη ζωή σου, χωρίς να βλέπουν την δική σου. Πάντα οι γιορτές ξεψυχάνε στο ημίφως ή το απόλυτο σκοτάδι.

Κάθε πρωί είναι μια μάχη - μνήμη. Να μην ξεχάσεις τις σημασίες των ανθρώπων.

Τα μάτια - μαχαίρια τους που κοιτάνε μέσα από μια οθόνη - φυλακή, σαν πρωταγωνιστές στο ''ντουβάρι'' του Γκιουνέϊ.

Τις σημαίες - απελπισίες τους που ανεμίζουν ξεδιάντροπες - αστερόεσσες σαν το φουλάρι μιας ξεπαγιασμένης πουτάνας στην λεωφόρο Νιέφσκι της Μόσχας.

Τα χέρια - βρέφη κάτι ανθρώπων με κλεμμένο πρόσωπο, που τα ζώα - άτομα μέσα στην φάτνη - εκκλησιά ούτε ένα χνώτο - χάδι δεν συγκινήθηκαν να δώσουν. Μόνο κλωτσιές - βρισιές και το φιλί μιας ακατάσχετης απάτης χαραγμένο σαν σφραγίδα στο μέτωπο των ανθρώπων. Όχι όλων...

Τι θα έμενε να κάνουμε αν μας παίρνανε τον μικρόκοσμο μας;

Εικόνες - απορίες κρεμασμένες στο λαιμό σαν τα χαρτονάκια των ζητιάνων που γνωστοποιούν την ιδιότητα τους;

Καλησπέρα κύριε, να ζήσουν τα ζωντανά σας και να σχωρεθούν τα πεθαμένα σας... Καλές γιορτές και Merry Christmas...

με τιμή Μαίρη Κρίστμας

και για την αντιγραφή

Angelito