Ζήτημα εθνικής και προσωπικής τιμής…

Μέρες που είναι χρονιάρες και αφού μπουκώσαμε από μελομακάρονα και γαλοπούλες, ρευόμαστε και – με το συμπάθιο – κλάνουμε, χαιρόμαστε με το παραμικρό αλλά και με τα όμορφα των ημερών, ακούμε μουσική και τραγουδάμε, σμίγουμε με παλιές παρέες και φουντώνει η φλόγα των αναμνήσεων, ας μη μιλάμε για ταπεινά θέματα. Όπως τα δικαιώματα των πακιστανών – και όλων των άλλων – μεταναστών που ζούνε στη χώρα μας.

Θαρρεί η κυβέρνηση ότι μπορεί να διαχειρίζεται τις τύχες οποιοδήποτε πολίτη κατά πως μετράει τον φόβο μέσα στον οποίο είναι σίγουρη ότι ζει κάθε μέρα στην χώρα μας; Κάνει μεγάλο λάθος και να συμμαζευτεί. Μας νοιάζει να ζουν χωρίς φόβο οι συμπολίτες μας, όπως κι εμείς! Και όσοι λένε ψέματα, ας μην έχουν ως «δεδικασμένο» την συμπεριφορά του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, γιατί ούτε την Ελλάδα, ούτε την Ορθοδοξία τιμούν με τέτοιες συμπεριφορές.

Άκουγα έκπληκτος προχθές κάποιον να μου λέει ότι αφού εμάς μας πιέζουν από πάνω να πιέσουμε αυτούς που μπορούμε κι εμείς, τους από κάτω! Φτωχαδάκια, Μετανάστες, αναξιοπαθούντες κλπ.

Μην τρελαθούμε κιόλας!

Δεν είναι οι μετανάστες που τρώνε με χρυσά κουτάλια σε αυτή την χώρα. Μπορεί να συντελούν στην άνοδο της παραγωγικότητας αλλά οι μισθοί τους είναι ίδιοι, Κι όποιος νομίζει ότι πρέπει από κάποιον να ζητήσει λογαριασμό για τη ζωή του, ας κοιταχτεί στον καθρέφτη ή ακόμα καλύτερα ας τον ζητήσει από τον «αφέντη» του! Το αντίθετο είναι θρασυδειλία…