Ένα απαίσιο «φίμωτρο».

Έτσι όπως εξελίσσεται η ιστορία με τον βιασμό της δεκαεξάχρονης μαθήτριας μέσα σε υπό κατάληψη σχολείο από τέσσερις συμμαθητές της ένα πράγμα φοβάμαι: ότι το μόνο που θα καταφέρουν όλοι όσοι υπερασπίζονται τους δράστες αυτής της κτηνώδους πράξης θα είναι να μείνουν σιωπηλά μέσα στον πόνο ενός βιασμού όσα κορίτσια ή γυναίκες βιώσουν την φρίκη ενός βιασμού στο προσεχές χρονικό διάστημα. Γνωρίζετε πόσοι βιασμοί συμβαίνουν κάθε χρόνο στην χώρα μας; Περίπου 4.500! 13 την ημέρα. Και καταγγέλλονται μόλις το 10-15 % αυτών, ενώ οι καταδίκες υπολογίζονται μόλις στο 3-4 % του συνόλου των εγκλημάτων.

Στην πορεία από την καταγγελία ενός βιασμού μέχρι την απόφαση κάποιου δικαστηρίου, το θύμα είναι αυτό που μειώνεται και πρέπει να αποδείξει ότι συνέβη το αδίκημα ή ότι δεν το προκάλεσε με την συμπεριφορά του! Αντιθέτως ο βιαστής ή θα είναι «μάγκας» στον περίγυρο του ή ένα «παιδί που παρασύρθηκε από τις ορμές του» και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να στιγματιστεί για όλη του την ζωή. Πως όμως κουβαλάνε τα θύματα βιασμού μια ζωή το «τραύμα» της «μαγκιάς» ή των «ορμών» του Α ή Β μαλάκα, είτε είναι 16 είτε είναι 56 χρονών;

Τι θράσος χρειάζεται για να υπερασπιστεί ο οποιοσδήποτε έναν βιαστή; Ποιας διαστροφής το καθεστώς αφήνει τα θύματα που καταγγέλλουν εκτεθειμένα σε κάθε είδους λοιδορία και συκοφαντία; Ποιο υποκριτικό θρησκευτικό συναίσθημα κυριαρχεί και δεν υποχρεώνει τους δράστες και τους οικείους τους να ζητήσουν μόνο συγχώρεση από το θύμα και να σκύψουν το κεφάλι;!