Το «ακορντεόν» απέναντι από την Στρατολογία...

Από την αρχή αυτής της εβδομάδας, κάθε πρωί σχεδόν φτάνοντας από την Εμμανουήλ Παπά να μπω στην Γεωργίου Ζερβού ακούγονταν ο ήχος από κάποιο ακορντεόν. Ένα παλικάρι καθόταν πάνω σ’ ένα τελάρο στην είσοδο της πολυκατοικίας που βρίσκεται απέναντι από παλιά είσοδο της «Στρατολογίας» κι έπαιζε στο ακορντεόν μια μελωδία που δεν γνώριζα. Ενθουσιάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι η μουσική που άκουγα ήταν από έναν μουσικό και όχι από κάποιο ραδιόφωνο. Ανέκαθεν μου άρεσαν οι μουσικοί του δρόμου και με μεγάλη χαρά άφηνα πάντα τον οβολό μου στα καλαθάκι τους.

Το παλικάρι με το ακορντεόν τις δυο φορές που με κοίταξε δεν μου μίλησε. Συνέχισε να ανεβοκατεβάζει τα δάχτυλα στα ασπρόμαυρα πλήκτρα και με ένα νεύμα του κεφαλιού μ’ ευχαριστούσε. Ήταν μάλλον αλλοδαπός και βρήκε προσωρινά ακροατήριο στον πιο εμπορικό πεζόδρομο της Δράμας.

Συνήθως πάω στην δουλειά από δύο διαφορετικές διαδρομές, αλλά μετά από αυτή την ευφρόσυνη συνάντηση αποφάσισα να πηγαίνω από αυτήν που περνούσε από το σημείο που καθόταν ο μουσικός. Χθες περνώντας το σκαμμένο οδόστρωμα της Γ. Παπανδρέου τέντωνα το αυτί για να ακούσω την μουσική, αλλά ο ήχος από τα μηχανήματα δεν μου επέτρεπε να ακούσω. Έφτασα στην πίσω έξοδο του κινηματογράφου «Αστέρια» ησυχία, πλησίασα στην Ζερβού και ακόμα δεν άκουγα τίποτα πέρα από τα σχόλια των περαστικών και τις φωνές των καταστηματαρχών που καθημερινά γεμίζουν τον δρόμο.

Στρίβοντας είδα την είσοδο της πολυκατοικίας αδειανή. Έμειναν μόνο τα πεζούλια να χάσκουν και οι περαστικοί να πηγαινοέρχονται αδιάφορα…