Οι «αποστάσεις» μένουν ίδιες.…

Ο ερχομός του 2007 σήμανε και την είσοδο στην Ε.Ε. για δύο βαλκανικές χώρες, την Βουλγαρία και την Ρουμανία. Πάνε σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που οι γειτονικές μας χώρες, ζούσαν την πτώση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και οι λαοί τους εισέρχονταν σε μια περίοδο με πολλές προσδοκίες αλλά πολλές περισσότερες αβεβαιότητες. Οι περισσότερες από τις προσδοκίες τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, διαψεύστηκαν από την κυριαρχία παρασιτικών και μαφιόζικων δυνάμεων σε όλους τους κοινωνικοοικονομικούς τομείς, ενώ το μοναδικό όραμα που απέμεινε – όπως η περιβόητη Ο.Ν.Ε. για την χώρα μας – ήταν η είσοδος τους στην Ε.Ε.. Την ίδια περίοδο, πολλές ξένες επιχειρήσεις είδαν στις χώρες αυτές μια καλή ευκαιρία για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους, αποκτώντας με μικρά τιμήματα μεγάλες επιχειρήσεις. Η είσοδος τους στην Ε.Ε. αποτελεί ουσιαστικά μια ένδειξη για την σταθεροποίηση του νέου καθεστώτος και την ομαλοποίηση της διαδικασίας μετάβασης σε έναν νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Η Βουλγαρία και η Ρουμανία όμως απέχουν ακόμα πιο πολύ – σε σχέση με τις χώρες που εντάχθηκαν πριν από αυτές στην Ε.Ε. - από τους Ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Η «απόσταση» αυτή θα είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για το μέλλον αυτών των χωρών και κυρίως των λαών τους στην Ε.Ε. Όντας οι φτωχότερες χώρες της Ε.Ε. ελπίζουν ότι μόνο κέρδος θα έχουν από την είσοδο τους στην Ε.Ε. Τα κέρδη όμως είναι σχετική έννοια και το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι τα κέρδη των δύο χωρών να μην είναι ανάλογα των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν στους λαούς τα τελευταία χρόνια. Σε επίπεδο ενίσχυσης των θεσμών του αστικού κράτους εντοπίζονται τα πλέον σίγουρα από τα κέρδη αυτά. Στον τομέα της οικονομίας όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο δεδομένα. Βραχυπρόθεσμα κέρδη θα υπάρξουν από ενδεχόμενες αυξήσεις στις απολαβές των εργαζομένων, αλλά ακόμα και ένας διπλασιασμός των μισθών, δεν θα τους έφερνε πάνω από το μισό του μέσου κατώτερου Ευρωπαϊκού μισθού. Επιπρόσθετα οι οικονομίες τους είναι ήδη υπό την κυριαρχία ξένων κεφαλαίων, ενώ οι εργαζόμενοι με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ε.Ε. και με τις οδηγίες τύπου Μπόλκεσταϊν, είναι αμφίβολο αν θα «δρέψουν τους καρπούς» των προσδοκιών τους. Η Ε.Ε. πιστεύω ότι είναι για τις μικρότερες χώρες της Ευρώπης, το καλύτερο παραμύθι των τελευταίων εξήντα χρόνων. Μια νίκη του κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα, με την συναίνεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων.