Πλημμυρισμένα…

Πέρασαν σαν τα σύννεφα των ανοιξιάτικων μεσημεριών οι μέρες των γιορτών. Άνεμος μυροβλύτης και φλόγες κεριών ανθεκτικές στα σοκάκια του χρόνου. Εικόνες που εύχομαι να ξαναδώ, άνθρωποι που θα ξανασυναντήσω αν η τύχη δεν μου γυρίσει την πλάτη της. Πεθύμησα ένα μέλλον που θαρρώ πως έχω ξαναζήσει, έκλεισα τα μάτια και ήμουν εκεί μέσα στις βρεφικές μου πάνες, τα άνοιξα και είδα τα πανιά απλωμένα στα κατάρτια να με τραβούν προς την Ιθάκη. Άκουσα φωνές γηραιών ανθρώπων και είδα στα μάτια τους την φλόγα που δεν παραδίνεται. Θαύμασα λουλούδια που δεν ξέρω ούτε καν το όνομα τους. Ξαναγύρισα…

Στις οθόνες περισσεύει η ξεδιαντροπιά και υποθέτω όχι μόνο εκεί. Αλλά εκεί ξεχειλίζει για να τρέχει μέσα στα σπίτια, όπως τα νερά στα χαμηλά καταστρώματα των «άτυχων» πλοίων. Θέλουν να μας υποχρεώσουν να αποδεχτούμε την υπερβολή ως «ρέγουλα» να τους ακούμε με ανοιχτό στόμα και να κουνάμε αμήχανα το κεφάλι. Αν κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή όταν γίνεται επείγουσα εκκένωση κάποιου πλοίου θα πρέπει να προσφέρεται σπέσιαλ ποτό, γιατί όχι και εφημερίδα ημέρας, ας μην παραξενευτούμε όταν κάποιοι έγκριτοι θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να αναθεωρηθεί ακόμα και ο μηχανισμός του καθίσματος εκτίναξης στα αεροπλάνα για να μην ταλαιπωρείται ο πιλότος κατά την διάρκεια της εγκατάλειψης του αεροσκάφους…

Επάνω ένα ανοιξιάτικο δέντρο στον δρόμο που κατεβάζει στον όρμο στα Σύβοτα και κάτω το παιχνίδισμα του ήλιου με τα απίστευτα νερά στο Πόρτο Κατσίκι. Λευκάδα 6 Απριλίου 2007.