Οπλοκατεχόμενες κοινωνίες;

Το ζήτημα της οπλοκατοχής επανήλθε με δραματικό τρόπο στην παγκόσμια επικαιρότητα, μετά από το μακελειό στο Πανεπιστήμια της πολιτείας Βιρτζίνιας στις Η.Π.Α. Στην Ελλάδα είχε αρχίσει μετά το μακελειό στο Αγρίνιο το περασμένο φθινόπωρο, να γίνεται συζήτηση για αυστηροποίηση των όρων υπό τους οποίους παραχωρείται άδεια οπλοφορίας, μέχρι του σημείου να παρακολουθούνται από ψυχολόγους οι υποψήφιοι να αποκτήσουν άδεια οπλοφορίας και να επανεξετάζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, όλα ξεχάστηκαν μόλις τα μέσα ενημέρωσης βρήκαν άλλο πιο σημαντικό θέμα.

Στις Η.Π.Α η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη. Η οπλοκατοχή είναι κάτι σαν εθνικό σπορ και ο αριθμός των θανάτων από πυροβολισμούς ετησίως είναι τρομακτικός για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Το λόμπι της βιομηχανίας όπλων ελέγχει σε μεγάλο βαθμό πολιτικούς μέσω των χορηγιών και εξασφαλίζει ότι αδιατάρακτα θα συνεχίσουν οι μπίζνες, που από μόνες τους δεν είναι υπαίτιες, δημιουργούν όμως τις συνθήκες για να σημειώνονται τραγωδίες όπως αυτή της Βιρτζίνια όπου ένας, κατά πάσα πιθανότητα, ένοπλος σκότωσε 32 ανύποπτους ανθρώπους.

Δεν είναι δύσκολο να βρει όπλο κάποιος που ενδιαφέρεται, ακόμα και στην Ελλάδα. Το δύσκολο είναι να βγει από την καθημερινότητα ως μέσο που θα επιβάλλει την ισχύ κάποιου ατόμου απέναντι σε κάποιο άλλο.

Θα ήταν ουτοπικό να φανταστούμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα στις Η.Π.Α. μετά από το μακελειό στην Βιρτζίνια. Είναι όμως παράτολμο να αναρωτηθούμε, για άλλη μια φορά, γιατί δεν επανελέγχονται στην Ελλάδα όλες οι άδειες οπλοφορίας με αυστηρότερα κριτήρια;