Όλα για το «καλό» μας

«Ω εποχή, μου θυμίζεις τον καίσαρα» τραγουδούσε από την δεκαετία του ’80 ο Νικόλας Άσιμος, έχοντας δει από τότε τον ατομισμό - καγκουριά να επικάθεται στο καύκαλο της ελληνικής κοινωνίας. Το «Γιουσουρούμ» - όπως και αρκετά άλλα τραγούδια του αγαπημένου μας αυτόχειρα κροκανθρώπου ήταν για την Ελλάδα ότι ο Ναυτίλος του Ιούλιου Βερν για την φανταστική λογοτεχνία. Ο Άσιμος ήταν αιρετικός τόσο για τους πιστούς όσο και για τους άπιστους, σάρκαζε και σαρκάζονταν πανεύκολα, αλλά πάνω από όλα έβλεπε πεντακάθαρα. Είναι επίκαιρος, ίσως και λόγω του ότι η γενιά του κάνει σιγά – σιγά τον απολογισμό της και φυσικά οι βάσεις αυτού που ζούμε αηδιασμένοι καθημερινά, έχουν στηθεί από αυτήν τη γενιά.

Δεν μπορώ όταν χρειάζεται να βρω ένα τραγούδι για να συνοδεύσω ένα σχόλιο για κάτι επίκαιρο να βρω κάτι καλύτερο στην ελληνική γλώσσα από τα τραγούδια του Άσιμου. Ακόμα και αυτά τα τραγούδια στα οποία υπέκυπτε σε «μικροαστικές ευαισθησίες» ή φορούσε «ρεφορμιστικό ζιβάγκο» στην επαναστατική του διάθεση.

Ψάχνω να βρω μια διέξοδο από τις σκέψεις που μου δημιουργεί η υπόθεση με την διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Τα τραγούδια του Άσιμου είναι μια από αυτές.

Το αδιέξοδο όμως μένει. Η κοινωνία μεταλλάσσεται σε κάτι λιγότερο ανθρώπινο, μια αναγκαστική συμβίωση με ελάχιστη ευθύνη, μια ερωτική πράξη χωρίς συναίσθημα.

Το πήδημα θα λέγεται σε λίγο καιρό άλμα. Τα ένσημα θα μετονομαστούν σε ενσημόλογα, οι «νταβατζήδες» θα διαχειρίζονται τα πάντα. Όχι γιατί είναι τόσο ισχυροί, η επιθυμία του πελάτη μαζί με την αδυναμία του να την ικανοποιήσεις αλλιώς, είναι που δίνουν τη δύναμη στον «νταβατζή».

Το κουστούμ έχει γίνει suv, το ξεπούλημα δεν συμβαίνει στο Γιουσουρούμ αλλά σε ξένες τράπεζες. Ω, εποχή!...

Όλα μοιάζουν δεδομένα. Βλέπουμε, ακούμε, μαθαίνουμε, κρίνουμε αλλά δεν βρίσκουμε μια λύση για όλα αυτά. Κάνουν πολιτική με τον «ιδρώτα» μας, δίνουν και μίζες από αυτόν σε άσχετους κι έπειτα έρχονται να μας πείσουν ότι αυτό που κάνανε ήταν για το καλό μας!