Μια απίστευτη τραγωδία…

Διάβασα χθες το μεσημέρι μια είδηση για την έκθεση της Unicef, γύρω από την δραματική κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά στο Ιράκ, η οποία επιδεινώνεται ολοένα όσο περνά ο καιρός. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω ότι η οργάνωση ζητούσε οικονομική βοήθεια για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες των δεκάδων χιλιάδων οικογενειών που έχουν χάσει τον έναν από τους δύο γονείς ή και τους δύο, αλλά όπως είναι η πάγια πολιτική της δεν καταδίκαζε αυτούς που έχουν καταδικάσει αυτούς τους ανθρώπους σε μια θρυμματισμένη ζωή για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Από τα χρόνια του εμπάργκο και του προγράμματος «Πετρέλαιο αντί τροφίμων» χιλιάδες παιδιά έσβηναν στα νοσοκομεία του Ιράκ, γιατί η «Δύση» φοβόταν να δώσει φάρμακα μη τυχόν και κατασκευαστούν όπλα μαζικής καταστροφής από αυτά. Καταδίκασε έναν ολόκληρο λαό, επειδή η ίδια του είχε φτιάξει έναν πανίσχυρο τύρρανο τον οποίο ο λαός δεν μπορούσε να στείλει στον διάολο.

Αποφάσισαν λοιπόν οι δυτικοί – και οι δικές μας κυβερνήσεις – ότι πρέπει να φύγει ο τύρρανος για να βαδίσει το Ιράκ στην δημοκρατία και ισοπέδωσαν την χώρα. Τον συλλάβαν, τον κρεμάσαν, αλλά ο θάνατος περιπολεί ακόμα στους δρόμους και μαζέυει σκόρπιες ψυχές στα τυφλά. Τα παιδιά σβήνουν ακόμα αβοήθητα, η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς.

Πότε θα κρεμαστεί από τα αυτιά σε μια πλατεία ένας από τους υπεύθυνους για την τραγωδία του Ιράκ;