Το «ραντεβού» είναι για μεθαύριο. Η Αμαλία όμως έχει φύγει. Την πήρε την Παρασκευή το "λεωφορείο του Παραδείσου" και την ταξιδεύει πια μακριά μας. Την ιστορία της μπορεί να την ακούσατε στο ράδιο ή να την δείτε δραματοποιημένη σε κάποιο κανάλι. Την Αμαλία δεν την γνώρισα όσο ήταν εδώ, το βλέμμα της στην φωτογραφία όμως μου θυμίζει μια μεγάλη αγκαλιά, η ιστορία της είναι και δική μου. Όσο ελπίζω να μην ζήσω αυτά που έζησε αυτή η γλυκιά κοπέλα, τόσο θα ‘θελα να παλέψω για να μη γίνουν οι αλμπάνηδες κανόνας.
Χθες το μεσημέρι που διάβασα στην εκπομπή την ιστορία της δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά δεν με ενδιαφέρει να το κρύψω. Θαρρώ πως η ζωή κάθε ανθρώπου που στέκεται απέναντι σε αυτό το αδηφάγο τέρας που λεηλατεί τις ζωές μας, είναι που με συγκινεί. Είτε σβήνει για να πάρουν φωτιά χιλιάδες συνειδήσεις, είτε κινδυνεύει για να καταλάβουμε ότι πρέπει να τους πολεμήσουμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Είτε είναι αλμπάνηδες γιατροί στα νοσοκομεία και στις κλινικές, είτε είναι επίορκοι υπάλληλοι σε άλλες υπηρεσίες, είτε καθωσπρέπει καταπατητές δημόσιων χώρων με πλατιά χαμόγελα σαν κουβάδες εκσκαφέων.
Η Αμαλία Καλυβίνου ήταν τριάντα χρονών και πέθανε από καρκίνο που διαγνώστηκε μόλις πριν λίγα χρόνια, ενώ την ταλαιπωρούσε από την παιδική της ηλικία. Πάλεψε για να μείνει κοντά μας, αλλά ο αγώνας της ήταν για όλους μας. Υπάρχουν χιλιάδες «Αμαλίες» που προσπαθούν καθημερινά να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα τους.
Τους οφείλουμε, «να γίνουν οι αλμπάνηδες εξαίρεση ρε παιδιά, όχι ο κανόνας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου