Πρώτα βιολιά μια άθλιας ορχήστρας…

Ποτέ δεν ήμουν ξεκάθαρα αρνητικός απέναντι στην – και – λεγόμενη «μαχητική δημοσιογραφία», στυλ Τριανταφυλόπουλου. Διχαζόμουν ανάμεσα στις αποκαλύψεις διαφόρων – λίγων σε σχέση με το σύνολο και μάλλον και ακίνδυνων – «νταραβεριτζήδων» και «λαμογιών» και στον τρόπο άσκησης αυτής της δημοσιογραφίας καθώς και στην έντονα σκανδαλοθηρική και «ροζ» χροιά των αποκαλύψεων.

Στην επικαιρότητα έχουν έρθει κάποια σημαντικά θέματα, αποκαλύφθηκαν υποθέσεις καταπάτησης του δημόσιου συμφέροντος, αλλά σήμερα τα πράγματα αποκτούν ανησυχητικές διαστάσεις. Κυρίως γιατί η λεγόμενη κοινή γνώμη ζυμώνεται μέσα στη σκάφη, όπου υπάρχουν και οι παρανομούντες και οι «κυνηγοί» τους. Ζυμώνεται δηλαδή στο ότι ακόμα και οι «καλοί», πρέπει να είναι αδίστακτοι για να νικήσουν τους «κακούς». Να είναι ίδιοι με αυτούς με λίγα λόγια…

Δεν είναι τυχαίο ότι το «Πρώτο θέμα» η έντυπη ναυαρχίδα του δημοσιογραφικού είδους, προσφέρει στους αναγνώστες της δωρεάν τσόντες κάθε Κυριακή! Το μπανιστήρι είναι εθισμός εφάμιλλος του τζόγου και για τα νεοελληνικά μας μέτρα, "ισοϋψές" της νικοτίνης. Η αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων τα τελευταία χρόνια είναι μια από τις παρενέργειες της χειραγώγησης της κοινωνίας με αυτόν τον «ιδιαίτερο» τρόπο.

Είναι βέβαιο ότι ο «μαχητικός» δημοσιογράφος δεν κρατάει την μπαγκέτα σ’ αυτή την άθλια ορχήστρα που εκτελεί τον ύμνο του πολιτικο - κοινωνικού μας συστήματος, την σονάτα της εξαθλίωσης. Κρατάει το δοξάρι στο πρώτο βιολί όμως…