Πατρίδες των ανθρώπων!...

Ήθελε να γράψει πολλά η μέρα της επετείου, καθώς τα σύννεφα πύκνωναν στα δυτικά της πόλης, στο Μενοίκιο και στις νοτιοδυτικές πλαγιές της οροσειράς της Ροδόπης. Οι γαλανόλευκες κυμάτιζαν ακόμα στα μπαλκόνια, τα παρατράγουδα στις παρελάσεις δεν τις άγγιζαν. Άλλωστε αυτό είναι το πλεονέκτημα των σημαιών έναντι της ιστορίας, όλοι κοιτούν τα όμορφα χρώματα τους, τιμούν τις ένδοξες στιγμές που γράφτηκαν για αυτές, λησμονώντας ταυτόχρονα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα τους. Όποια σημαία, γίνεται κουρέλι στα χέρια ενός φασίστα. Γιατί οι άνθρωποι που «πολεμούν» για τη σημαία της δίνουν την αξία τους, το μεγαλείο τους ή την βαρβαρότητα και τον πρωτογονισμό τους, οι άνθρωποι της δίνουν περιεχόμενο. Γιατί υπάρχουν σημαίες, που στα μάτια όλων ακόμα και σήμερα, συμβολίζουν τον αγώνα για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση και άλλες που είναι σύμβολα καταπίεσης. Οι σημαίες ως σύμβολα, δεν απέκτησαν το ειδικό τους βάρος, μια φορά στην ιστορία και από τότε έχουν δια παντός αποκτήσει έναν θετικό χαρακτηρισμό στην Ιστορία. Οι πράξεις των ανθρώπων που σηκώνουν κάθε σημαία, της δίνουν διαρκώς μέσα στην ιστορία το ειδικό της βάρος, την αποδοχή από τους «ξένους», την ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια ιστορία. Η σημαία δεν μπορεί να εξυψώσει κανέναν, όπως και κανείς δεν μπορεί να μειωθεί λόγω της σημαίας της χώρας του. Η ελληνική σημαία συμβολίζει τους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία, τους αγώνες για μια πατρίδα για όλους όσους ζουν σε αυτήν. Με δικαιοσύνη, ελευθερία και αξιοπρέπεια για όλους χτίζονται οι πατρίδες.

Χωρίς αυτές τις αξίες η πατρίδα μπορεί ως επιδίωξη να είναι μέρος της ιστορίας ενός έθνους, αλλά όχι ζώσα πραγματικότητα…