Ένα βιβλίο και μόνο μία εύκολη απάντηση…

Δεν είναι ευχάριστο να διαβάζει κανείς – εκτός κι αν είναι «άρρωστος» - αφηγήσεις ανθρώπων που κάποια στιγμή στη ζωή τους έχουν βρεθεί σε κάποια πολύ δύσκολη θέση. Έχοντας υποφέρει ή έχοντας βιώσει καταστάσεις που στην καθημερινότητα μας θεωρούμε όλοι αδιανόητες. Οι λεπτομερείς αφηγήσεις, όσο αδύναμες είναι για να αποδώσουν απόλυτα την φρίκη, τον φόβο ή τον πόνο τόσο παραστατικές είναι για όποιον δεν έχει ζήσει ανάλογες καταστάσεις. Θυμάμαι την περίφημη αποστροφή των παππούδων μας, «τυχεροί είστε που δεν ζείτε μέσα στον πόλεμο» και νομίζω ότι επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν μας μίλησαν με λεπτομέρειες από σεβασμό και ευθύνη απέναντι μας, ίσως γι’ αυτό δεν δίναμε μεγάλη σημασία στην κουβέντα τους.

Διάβαζα χθες την αναδημοσίευση στην στήλη του Γιάννη Τριάντη στην «Ελευθεροτυπία», του κειμένου της Μαριλίας Παπαθανασίου στην «Καθημερινή» για το ανεπιθύμητο από τους αμερικανούς εκδότες βιβλίου του 34χρονου αμερικανού Τζιμ Μάσεϊ, πρώην λοχία στο Ιράκ, με τον εύγλωττο τίτλο «Kill! Kill! Kill!».

Στο κείμενο που δημοσιεύει η εφημερίδα υπάρχει η περιγραφή της δολοφονίας περίπου δέκα ιρακινών διαδηλωτών από τον λόχο του, χωρίς αυτοί να έχουν κάνει το παραμικρό εκτός από το να τους αποδοκιμάζουν κι ενώ βρίσκονταν σε απόσταση εκατό και πλέον μέτρων από τους στρατιώτες.

Στην περιγραφή δεν είναι η εκτέλεση αθώων ανθρώπων που συγκλονίζει τόσο, όσο η περιγραφή του στρατιώτη που σκότωσε για πρώτη φορά στη ζωή του και συνέχισε να πυροβολεί μέχρι να εξολοθρευτούν όλοι οι «εχθροί». Ανατριχιαστική περιγραφή σε ένα βιβλίο που κανείς δεν θα εύχονταν να γράψει. Το γιατί κανείς αμερικανικός εκδοτικός οίκος δεν θέλει να το εκδώσει είναι το πιο εύκολο ερώτημα από όλα όσα προκύπτουν…