Η φωτιά που σιγοκαίει…

Εξέγερση στο Παρίσι υποδαυλίζει κοινωνική αναταραχή στην Γαλλία, η οποία αποκτά διαστάσεις καθώς επεκτείνεται και σε περιοχές μακριά από την γαλλική πρωτεύουσα. Για σχεδόν δέκα ημέρες το Παρίσι συγκλονίζεται από επεισόδια τα οποία παρά τις προβλέψεις, συνεχίζονται.

Η αφορμή για να ξεσπάσουν οι ταραχές ήταν ο θάνατος δύο νεαρών μελών της μεταναστευτικής κοινότητας από ηλεκτροπληξία στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν σε μια καταδίωξη από αστυνομικούς για ασήμαντο λόγο. Ποιες μπορεί να είναι όμως οι αιτίες κα μέχρι που μπορεί να φτάνει η συγκρουσιακή λογική των εξεγερμένων του Παρισίου;

Εκ πρώτης όψεως, οι μετανάστες σχεδόν σε όλες της Ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι ενσωματωμένοι στις κοινωνίες και μάλιστα είναι αυτοί που υπόκεινται την πλέον άγρια εκμετάλλευση στα πλαίσια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ευρώπη. Είναι δηλαδή μια κοινωνική ομάδα σε μόνιμη πίεση, είτε από τις επίσημες αρχές, είτε από την υπόλοιπη κοινωνία , ενώ η «γκετοποίηση» αφήνει μεγάλα περιθώρια ανεξέλεγκτης δράσης, κυρίως σε μηχανισμούς του υποκόσμου οι οποίο είναι το «κράτος» στα γκέτο.

Δεν είναι όμως ο υπόκοσμος που υποκινεί την εξέγερση, ούτε η αφορμή των γεγονότων. Το αίτιο βρίσκεται στην δόμηση της κοινωνίας – φρούριο, στην μεγέθυνση των τειχών και στον αποκλεισμό των ανθρώπων από μια φυσιολογική κοινωνική ζωή. Οι αποκλεισμένοι εξεγείρονται ενάντια στην έννομη τάξη, γιατί αυτή τους αφήνει στο περιθώριο και εφαρμόζει την αποστολή της μόνο για το σκέλος που αφορά την καταστολή και όχι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους…