Μια καταιγίδα στο φλιτζάνι ...

Είναι κάποια απογεύματα που το τσιγάρο ξεσκονίσει τους αγωνιώδεις φθόγγους της ύπαρξης και επενδύει με την ανάμνηση του εβένου το κενό σύμπαν των σκοτεινών απογευμάτων. Αλλά στον «κόσμο» του Τζίμ Τζάρμους, ανέκαθεν μου άρεσε η αίσθηση του ταξιδιού που μόλις έχει αρχίσει. «Εκείνο που δεν θα ήθελα ποτέ να έχω είναι ένα κινητό στο αυτοκίνητο μου, γιατί τουλάχιστον όταν είμαι στο αυτοκίνητο μου δεν μπορούν να με βρουν. Στο αυτοκίνητο κλείνω το κινητό μου και είμαι ελεύθερος», έλεγε σε μια παλιά συνέντευξη του στο Νίνο Φενέκ Μικελίδη στην Ελευθεροτυπία…

Συζητώντας χωρίς την «στοργή» της νικοτίνης για την βροχή, μια κοντινή νύχτα που έβρεχε, συνειδητοποίησα ότι εκείνο που μου αρέσει όταν βρέχει, είναι ότι αν το αποφασίσεις μπορείς να βγεις στους δρόμους και να περπατήσεις. Πάντα μου άρεσε να περπατάω στη βροχή, είτε ψιθυρίζοντας το λα,λα - λα,λα – λα,λα,λα,λα από το «the passenger» του Iggy Pop, είτε απλά απολαμβάνοντας τις σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο δέρμα μου…

Η βροχή, αν δεν «πλημμυρίσουν» τα φιλόδοξα σχέδια για τις «τερατουπόλεις» και τα σχέδια έκτακτης ανάγκης τους, είναι ευλογημένη από όλες τις απόψεις. Την επομένη κοιτάς απέναντι και βλέπεις μέσα στη διαύγεια της πλάσης, την γραμμή του ορίζοντα. Σαν να σε καλεί να την αφήσεις πίσω…

P.S. 1 :Η μπλογκοσυνάντηση των Βορείων αποτέλεσε κοινωνικό γεγονός καθώς καταλαμβάνει ολοσέλιδη καταχώρηση στην πρώτη σελίδα των «κοινωνικών» της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη»!!!
P.S. 2 : Τα "Βρουουουμ!" παρελήφθησαν φίλε μας καλέ που ζεις πια στο L.A.! Και τους δικούς μας χαιρετισμούς και σε σένα και στην καλή σου Α. Φιλιάδες...