Και οι «μύγες» πλάσματα του θεού είναι…

Το ελληνικό τραγούδι περνούσε εδώ και δύο δεκαετίες μια κρίση εσωστρέφειας και ναρκισσισμού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξαν αριστουργηματικές δουλειές. Μιλώ για καλλιτέχνες που έχουν ευρύτερη απήχηση από τα αμφιθέατρα και τις μουσικές σκηνές κάθε πόλης, χωρίς να υποτιμώ την παρουσία και το έργο τέτοιων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’80 εξέλιπαν σχεδόν τα τραγούδια διαμαρτυρίας ή μετατράπηκαν σε κοινωνικές καταγραφές αλληγορικού χαρακτήρα. Ακόμα και οι κορυφαίοι σατυρικοί μουσικοί της χώρας μας, όπως ο Τζίμης Πανούσης κι ο Ζώρζ Πιλαλί φάνταζαν απελπιστικά μόνοι.

Τελευταία όμως ακούμε τραγούδια, όπως «ο Θίασος» του Σωκράτη Μάλαμα, το «Αιρετικό» του Γιάννη Αγγελάκα, ίσως και κάποια άλλα. Με στίχο που καίει και αναζητά νέους δρόμους στην έκφραση της αγωνίας για το που μας πάνε οι καιροί και οι ταγοί μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το «Αιρετικό» του Αγγελάκα έγινε με αρνητικό τρόπο πρωτοσέλιδο στην «Espresso», η οποία θέλησε να υπερασπιστεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο, που μάλλον θα πρέπει να «μυγιάζεται» όταν ακούει τους στίχους του!

Αντιγράφω: «Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος στα νύχια σου ο Θεός, μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις για λύκος νηστικός κι όταν στο πρόβατα αγορεύεις για του έθνους το καλό, διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους τον χορό. Πως γίνεται η Αγάπη να ζει απ’ την λέξη εχθρός; και πως θα βρω την σωτηρία σκυμμένος και βουβός; κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό, διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον Θεό…».

Όποιος ενοχλείται ας θυμάται μόνο ότι και οι «μύγες» πλάσματα του Θεού είναι!…