«Ξέρω να κλαίω, να γελάω να πονώ…»

Τα σύγνεφα του Σαββάτου ομόρφυναν όταν κοίταξα την φωτογραφία στο εξώφυλλο του «Γεωτρόπιου» της Ελευθεροτυπίας. Ένα ξύλινο ξεραμένο κούφωμα, σαν κορνίζα πάνω σ’ έναν κατάλευκο τοίχο και στο περβάζι να ποζάρουν ένας ηλικιωμένος Κουβανός χωρίς φανέλα και με το τσιγάρο στο χέρι και ένας μπόμπιρας μόνο με το βρακάκι του που καθισμένος πάνω στο περβάζι κάτω από το χέρι του γέροντα, απλώνει τα χεράκια του, φτιάχνοντας ένα τόξο για να στηρίζεται στο περβάζι. Ζωγραφιά!…

Ο Φιντέλ Κάστρο απάντησε με μια πεντάωρη ομιλία στις διαρροές των Αμερικανών ότι πάσχει από «Πάρκινσον». Όταν πεθάνω, είπε, πολύ φοβάμαι ότι κανείς δεν θα το πιστέψει, σχολιάζοντας τις αμέτρητες φήμες – ευσεβείς πόθους για την υγεία του!…

Στο Κουρδιστάν τα τανκ κυκλοφορούν καθημερινά στους δρόμους, αλλά αντί να απολογείται ο Ερντογάν θέλει να διαλέγει και το ποιοι δημοσιογράφοι θα παρακολουθούν τις συνεντεύξεις που δίνει. Σε ευρωπαϊκό έδαφος μάλιστα!…

Στην Θεσσαλονίκη το φεστιβάλ ξεκίνησε, οι αίθουσες γεμίζουν, τα φώτα στο λιμάνι προσκαλούν, η βροχή δεν θα μπορούσε να λείπει, ο κινηματογράφος είναι μαγεία, όπως κάποιες φορές και η Θεσσαλονίκη!…

Εν κατακλείδι ένα παιδικό τραγούδι, σε στίχους της Μέλπως Ζαρόκωστα: «Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα! Ξέρω να κλαίω, να γελάω να πονώ, ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα, γι’ αυτό μπορώ να σας το πω. Τραγούδι λέω δυνατά, ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά ν’ ακούσει η πολιτεία κι απ΄ το τραγούδι μου αυτό παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία…»

Καλές Εβδομάδες!...