Γιατί τα «βεγγαλικά» είναι μόδα;

Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στον χώρο του τύπου περιορίζεται τις τελευταίες ημέρες στην εξαπόλυση χαρακτηρισμών και στην αναπαραγωγή των ίδιων καταγγελιών που γνωρίζουμε εδώ και μερικές εβδομάδες. Η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» - η εφημερίδα που επιλέγω να διαβάζω καθημερινά τα τελευταία δέκα χρόνια – βρίσκεται στο «στόχαστρο» του Μάκη Τραινταφυλλόπουλου, για λόγους ηθικής τάξης κυρίως, αλλά και στο στόχαστρο των μέχρι σήμερα γνωστών «διαπλεκόμενων» (Λαμπράκης, Μπόμπολας κλπ.), προφανώς για λόγους «αντεκδίκησης» για όσα τους καταμαρτυρούσε τόσα χρόνια.

Πόσο μακριά από διαπλοκές μπορεί να μείνει σήμερα μια εφημερίδα; Όλα αυτά για τα οποία σήμερα εγκαλείται η «Ε», είναι μέρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας την οποία ασκεί ένα όμιλος επιχειρήσεων. Δυστυχώς και στην χώρα μας εδώ και δέκα περίπου χρόνια οι περισσότερες εφημερίδες ανήκουν σε ομίλους επιχειρήσεων και μάλιστα είναι και εισηγμένες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας. Άρα λειτουργούν με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Στα πλαίσια της αγοράς η συμμετοχή του Ο.Τ.Ε.- ληστές - και της Μediatel – όπου συμμετέχει με ποσοστό περίπου 40% ο κ. Τεγόπουλος – στο μοίρασμα των χρημάτων της τηλεοπτικής απάτης του καναλάρχη Ηλιάδη δεν είναι κολάσιμη πράξη. Παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε τρίτο, για τον οποίο δεν γνώριζαν ότι τις χρησιμοποιεί για να εξαπατά ανύποπτους ή αφελείς πολίτες. Στο ηθικό επίπεδο όμως η εφημερίδα εκτίθεται από την δραστηριότητα του εκδότη της και από την έστω και ακούσια συμμετοχή στα κέρδη από μια απάτη.

Από την εποχή που οι εφημερίδες στην Ελλάδα αντιμετωπίζοντας την κρίση στην κυκλοφορία τους, μπήκαν στην λογικής ενός έντυπου «σούπερ μάρκετ» - και τι δεν έχουν προσφέρει με κουπόνια μέχρι σήμερα οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, μπορείτε να θυμηθείτε;! – οι εξελίξεις ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες.

Πολλές από τις εκδοτικές επιλογές προσδιορίζουν πλέον οι ανάγκες της αγοράς. Δεν αναφέρομαι στις «προτάσεις αγοράς» και στα διαφημιστικά ιλουστρέ εξώφυλλα. Μιλώ για την ύλη και το περιεχόμενο του εντύπου. Θαρρώ ότι άλλη «Ε» ξεφύλλιζα το ’95 και άλλη σήμερα. Η σημερινή είναι λιγότερο αιχμηρή προς το καθεστώς με την ευρεία έννοια.

Όσο ο τύπος ενσωματώνεται στον σκληρό πυρήνα του συστήματος και γιγαντώνεται από τα «εργαλεία» του, θαρρώ ότι η εξέλιξη που συζητάμε είναι αναπόφευκτη. Η κοινωνία αν χρειαστεί ριζοσπαστικές εφημερίδες θα τις ξαναστήσει από το μηδέν, αν δεν τις χρειαζεται, θα εκτοξεύει στην πρώτη θέση της κυκλοφορίας το όποιο «Πρώτο Θέμα».