Στην υγειά μας George!...

Τα γήπεδα της Α’ Εθνικής ήτανε άδεια το Σαββατοκύριακο σε όλη την Ευρώπη. Οι αγώνες μπαράζ των εθνικών ομάδων για την πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου της Γερμανίας ήταν η αφορμή για την διακοπή των πρωταθλημάτων. Χθες Δευτέρα δεν κοίταξα καν τις αθλητικές εφημερίδες. Αλλά το απόγευμα ξεφυλλίζοντας ιστοσελίδες στάθηκα σε αθλητικά στέκια…

Από τη μια ο Γιώργος Δεληκάρης, ένας ποδοσφαιριστής που δεν πρόλαβα ούτε να δω αγωνιζόμενο, ούτε να τον έχω στην συλλογή μου με τα αυτοκόλλητα της ιταλικής Πανίνι. Άκουγα όμως όλα αυτά τα χρόνια για το ταλέντο και τις ποδοσφαιρικές αρετές του, όπως και για το μεγάλο «μυστήριο» που συνόδευε την πρόωρη αποχώρηση του από τα γήπεδα. Προχθές βρέθηκε στο «Καραϊσκάκη» και υπέγραψε αυτόγραφα σε μικρούς φίλους του Ολυμπιακού.

Από την άλλη ένας άλλος Γιώργος, ο καλύτερος όλων όπως λέει και το επίθετο του. Ούτε αυτόν τον πρόλαβα στα γήπεδα. Κάτι κλιπάκια από τα θρυλικά του σλάλομ με την φανέλα της Μάντσεστερ, τα πολυάριθμα σχόλια για την εξωγηπεδική του ζωή και η καταραμένη σχέση του με το αλκοόλ. Ο Τζωρτζ Μπεστ κυρίες και κύριοι. Σ΄ ένα νοσοκομείο του Λονδίνου νοσηλευόμενος, έχει μείνει 51 κιλά από 76 και μπορεί να δεχθεί ως τροφή μόνο μια κουταλιά σούπας την ημέρα, ενώ δεν δύναται να παρακολουθήσει μια απλή συζήτηση. Την βγάζει δεν την βγάζει. Ο Βορειοιρλανδός Μπέστ δεν ήταν απλά ένας μπαλαδόρος, ήταν και στο εξώφυλλο ενός από τους καλύτερους βρετανικούς δίσκους των τελευταίων χρόνων, είναι ένας θρύλος, μια ροκ φιγούρα πνιγμένη στο οινοπνευματώδες έλος μιας παθιασμένης σχέσης με το αβυσσαλέο χάος της ανθρώπινης ύπαρξης…Περαστικά να πούμε ή στην υγειά μας George;…