Στην Αλόνησσο ταξίδεψα πριν πέντε χρόνια μετά από την παραίνεση της καλής μου φίλης Αλεξάνδρας που είναι από εκεί. Δεν είχα ξαναπάει στις Σποράδες και ακόμη δεν είχα ποτέ ταξιδέψει με ταχύπλοο καταμαράν. (Αλήθεια που εξαφανίστηκαν τα ταχύπλοα και δεν έχουμε καράβια να ταξιδέψουμε στα νησιά;) Το ταξίδι από την Θεσσαλονίκη για την Αλόνησσο κρατούσε τέσσερις ώρες. Η πρώτη επαφή με το νησί, στο Πατητήρι, αφήνει μια αίσθηση σα να βρίσκεσαι σε μια πιο προικισμένη στο ανάγλυφο από την φύση, Θάσο. Η Αλόνησσος είναι ένας μακρόστενος ορεινός όγκος, που έχει φορτωμένες τις πλαγιές του με πεύκα και έχει αρκετές απολήξεις σε όρμους, όπου είναι οι οικισμοί του. Το τοπίο γίνεται πιο ομαλό στον βορρά του νησιού αλλά εκεί δεν υπάρχουν κάτοικοι παρά μόνο το καλοκαίρι. Ουσιαστικά η ζωή εκτυλίσσεται στα νότια γύρω από το λιμάνι και στην θρυλική Χώρα με την ασύγκριτη θέα στην απεραντοσύνη του Αιγαίου.
Έμεινα στα Καλαμάκια, έναν ψαράδικο οικισμό που κατοικείται μόνο το καλοκαίρι και έχει αρκετά δωμάτια και τέσσερις ταβέρνες με ολόφρεσκα ψάρια. Από εκεί έκανα τις εξορμήσεις μου με τα πόδια προς τις κοντινές περιοχές, όπως η Στενή Βάλα και ο Άγιος Δημήτριος όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη σε μήκος παραλία του νησιού. Ήταν η μοναδική περίοδος της ζωής μου από τότε που πήρα κινητό που για μία εβδομάδα δεν επικοινώνησα με κανέναν, αφού εκεί δεν υπήρχε σήμα. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ, την ανατολή της Πανσελήνου πίσω από την Περιστέρα, το νησάκι που στέκει στα ανατολικά της Αλοννήσου. Εκεί πρωτόφαγα αστακομακαρονάδα στην ταβέρνα «το Κοράλλι» στα Καλαμάκια. Θαρρώ πως ήταν και η μοναδική περίοδος της ζωής μου μέχρι τότε, που δεν είχα φάει καθόλου κρέας! Και πως να φάω όταν τα καϊκια έφερναν κάθε πρωί ολόφρεσκα ψάρια;
Στην Αλόνησσο πέρασα τις πιο ήσυχες διακοπές μου, πολύ κοντά στην φύση και πολύ οικονομικά σε σχέση με άλλους προορισμούς που ακολούθησαν.
Ήταν αρχές Ιουλίου, λίγες ημέρες αφότου έφυγα είχε γίνει τότε ο σεισμός στην Σκύρο που είχε ταρακουνήσει και την Αλόνησσο…
Η Αλόνησσος αποτελεί πάντα την πρώτη εναλλακτική λύση για διακοπές, αν κάτι στραβώσει με τα ταξίδια στις Κυκλάδες ή στα Δωδεκάνησα. Αν βγείς από το Πατητήρι, αισθάνεσαι παντού μια παπαδιαμαντική ατμόσφαιρα που δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με λέξεις.
Οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα του νησιού www.alonissos.gr. Επάνω ο μύλος στην θέση Γυαλιά και κάτω η Χώρα όπως φαίνεται από την επιφάνεια της θάλασσας...
4 σχόλια:
Στην αριστερή άκρη της παραλίας του Μεγάλου Μουρτιά υπάρχει ένα μονοπατάκι ανηφορικό. Αν το ανέβεις και το συνεχίσεις σε βγάζει ξανά στο Πατητήρι (μετά απο κάμποσο ποδαρόδρομο είναι αλήθεια). Άν ξέρεις όμως ή αν κάποιος ντόπιος στο "σφυρίξει", αφού ανέβεις το μονοπατάκι και φτάσεις στο πλάτωμα, λίγα μέτρα πιο πέρα υπάρχει κρυμμένο πίσω απ' τα βάτα ένα άλλο, δύσβατο και κατηφορικό μονοπάτι.
Αν δε φοβάσαι την... κατηφόρα, το να γρατζουνίσεις τα πόδια σου και το φόβο μην κουτρουβαλήσεις με το κεφάλι προς τα κάτω, θα φτάσεις στην πιο υπέροχη, τεράστια, αμμώδη και απομονωμένη παραλία του νησιού...
Δεν έχει όνομα, αλλά είναι απλά υπέροχη.
Εξίσου μαγευτικό τοπίο το Κοκκινόκαστρο, ειδικά βράδια και απογεύματα.
Must επίσης το μαγαζί με τα γλυκά στη Χώρα. Τόσο φρέσκα, πεντανόστιμα και φτηνά γλυκά δεν έχω φαει πουθενά. Ο κορμός τους ποίημα, το καζάν ντιπί το ίδιο...
Τύπος νυχτερινός και καλοπερπατημένος!:-)
Η λατρεμένη Σκόπελος δεν με άφηνε επί τέσσερα συνεχόμενα καλοκαίρια να περάσω απέναντι να δω την Αλόνησσο, και το ξέρω πλέον ότι έκανα μέγα λάθος. Πού θα πάει, στα ίδια μέρη θα γυρίσουμε κάποια στιγμή, σε άλλα λημέρια όμως θα τριγυρίσουμε αυτή τη φορά.
Καλημέρες και πολλά φιλιά από Νότια Angelito. :-)
Α έτσι mindstripper?! Όλο κοντά πέφτουμε στην παραθέριση! Να δούμε πότε θα συνατηθούμε...
Φιλιάδες από Βόρεια ψυχούλα!:-)
Δημοσίευση σχολίου