"Αέρας Πεχλιβάνης"

- Μέχρι τη Θάσο να με πας, ακούστηκε η φωνή της επιθυμίας του!

Το καλοσκέφτηκε καπνίζοντας ένα στριφτό και χαζέυοντας την χαλαρή κίνηση του δρόμου. Ντάλα ήλιος, σαγιονάρα και φραπόγαλο, δε μπιούτιφουλ γκρικ σάμερταιμ. Στο πάρκο απέναντι δυο πιπίνες με τα παρδαλά φουστάνια τους δροσίζαν το βλέμμα του, το μυαλό του όμως κολλημένο εκεί, στο ταξίδι, στον δρόμο! Η μουσική έπαιζε...

''Μια νύχτα θα 'ρθει από μακριά αέρας πεχλιβάνης

να μη μπορείς να κοιμηθείς, μόλις τον ανασάνεις

θα 'χει θυμάρι στα μαλλιά, κράνα για σκουλαρίκια

και μεσ στο στόμα θα γυρνά ρητορικά χαλίκια...

Βρ' αμάν, αμάν...''*

Το κατάμεστο λεωφορείο που του 'κρυψε στιγμιαία την θέα του πάρκου, του θύμησε τα μπουκάλια με τα κράνα και την ζάχαρη από πάνω, που τα έτρωγε ο ήλιος ολόκληρες εβδομάδες, μέχρι να φτιαχτεί το ηδύποτο που προσφέρονταν σε κάθε περίσταση στο χωριό του.

(Τι μπορεί να σου κάνει ένας στίχος,ε;)

Η ανάμνηση του καρπού της κρανιάς συνοδευόταν από τις εκδρομές στα γύρω βουνά για την συλλογή του, τα γέλια και τις πλάκες κι από τις σπαρταριστές γκριμάτσες όσων ανυποψίαστων γεύονταν αυτό το στυφό "αγριοκέρασο".

Και τι δεν μάζευαν στο χωριό... Όλο το καλοκαίρι βόλτες. Την μια για κουκουνάρες, ν' ανάβει η σόμπα τον βαρύ χειμώνα, την άλλη για δαμάσκηνα ,να κάνουν οι μανάδες την δική τους μαρμελάδα, την παράλλη στις κορφές για τσάι βουνίσιο, την μετάλλη για ξύλα. Του είχε μείνει το παράπονο για το μάζεμα των καστάνων. Ποτέ δεν είχε πάει να μαζέψει κάστανα, γιατί τον Οκτώβρη που γινόταν οι σχετικές εξορμήσεις, αυτός ήταν ήδη στην πόλη για τα σχολεία!

Και η κρανιά σαν δέντρο όμως ήταν πολύ παινεμένη. Για την αντοχή του κορμού και των κλαδιών της, για τις βίτσες που έβγαζε - συγκρίνονταν μόνο με την φουντουκιά σ΄αυτό - αλλά και για το περίφημο απόφθεγμα που οι χωρικοί θέλοντας να τονίσουν την δυσκολία κάποιου εγχειρήματος λέγανε : για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις κώλο από κρανιά.

Η εμπλοκή της κρανιάς και του καρπού της στην καθημερινή ζωή των εφηβικών του χρόνων, ήταν κάτι παραπάνω από συχνή. Τώρα όμως..;

Αναρωτήθηκε πόσος καιρός πάει από τότε που βρέθηκε πάνω σε μια κρανιά για τελευταία φορά.

(Ακόμα κι αν τους καρπούς κάποιου δέντρου τους τινάζανε με βέργες, το ν΄ανέβεις στο δέντρο ήταν ζήτημα επιβεβαίωσης για τα χωριατόπουλα των "άστεων".)

Χρόνια και ζαμάνια!

Η εκδρομή στο χωρίο, που του πρότεινε μια νόστιμη φοιτητριούλα θα μπορούσε να αποκαταστήσει αυτή την σχέση με την κρανιά. Την σχέση με την φύση που τον θήλαζε στα εφηβικά του καλοκαίρια.

Άντε να φθινοπωριάσει, σκέφτηκε...

* Από το ομώνυμο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου