Δυο καρδιές στην ίδια μασχάλη;!…

Έχω μια δεύτερη καρδιά. Και η αλήθεια είναι ότι εξ ανάγκης την παραμελώ γιατί, ως γνωστόν, δεν χωρούν δύο καρδιές στην ίδια μασχάλη. Δεν χρειάζεται να την φοράω για να καταλαβαίνω τον χτύπο της, αυτή χτυπάει για όλα τα «μικρά» κι «ασήμαντα» που βλέπω κι ακούω και λέω «έλα μωρέ θα ασχοληθώ αύριο με αυτό». Συνήθως δεν ασχολούμαι, αλλά η χαρά που παίρνω όταν ακούω τον χτύπο της κρυφής αυτής καρδιάς μου είναι ανυπολόγιστης αξίας. Ειλικρινά σας μιλάω δεν θα είχα πρόβλημα να ζήσω με αυτήν την καρδιά, αλλά υπάρχει πάντα αυτό το πρόβλημα με την χωρητικότητα κάτω από την αριστερή μασχάλη. Δεν μπορώ να αφήσω την κανονική καρδιά και να φορέσω την άλλη. Ποιος θα παρουσιάζει τις εκπομπές μου; Θα επισκέπτεται μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον τους γονείς μου; Θα διεκπεραιώνει καθημερινά τα πρέπει του βίου μου;
Η δεύτερη καρδιά μοιάζει με ανοιχτή βαλίτσα που την κοιτάς καθώς γεμίζεις ρούχα και προσπαθείς να θυμηθείς όλα όσα χρειάζεσαι, πριν την κλείσεις και την συνοδεύσεις στον σταθμό ή στο αεροδρόμιο. Καμιά φορά την αγγίζω κι απλώνεται προς τα κάτω σαν το πλαίσιο των σελιδοδεικτών της «πυραλεπουδίτσας», προσφέροντας μου ασφαλείς κρυψώνες. Άλλες πάλι φορές ακούγεται ο χτύπος της σαν οικεία πολυναμενόμενη φωνή στο τηλέφωνο. Τα καλοκαίρια την βλέπω στο βυθό να γλιστράει από το βλέμμα μου και να χάνεται στα βάθη. Στα βιβλία την έχω δει να μου χαμογελάει ανάμεσα στις γραμμές που αφήνει πίσω η ματιά μου…
Αν την βαρεθώ θα ήθελα να την χαρίσω σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Μέχρι τότε όμως πολλές καλημέρες!

Στην φωτογραφία η οδός Βενιζέλου στην Δράμα (Γεια σου gelial!)