Μαμά, μαμά! Ο Μακάριος

Ήταν το καλοκαίρι του 1975. Όχι ότι θυμάμαι και πολλά. Δυόμιση χρονών, με κοντό μαλλί και παντελονάκι, ριγέ μπλουζάκι και αγανακτισμένος από την ατελείωτη διαδρομή του τρένου προς την Θεσσαλονίκη. Ήταν η πρώτη φορά που θα πατούσα στην Ελλάδα. Χωρίς να σημαίνει και πολλά τότε αν πατούσα στην Ελλάδα ή στην Δυτική Γερμανία. Η μοναδική πατρίδα που λαχταρούσα ήταν η αγκάλη της εγκυμονούσας εκ νέου μητέρας μου.

Ήταν το πρώτο καλοκαίρι μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, Τα πρόσωπα εκείνης της τραγικής επικαιρότητας, έπαιζαν και τότε στα κανάλια και εμφανίζονταν στις εφημερίδες, όπως σήμερα …

Ένα από τα πιο συζητημένα πρόσωπα τότε, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Μακάριος. Η ιδιαιτερότητα της εμφάνισης του ιερωμένου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Στην Γερμανία δεν μπορείς να δεις και πολλούς ορθόδοξους ιερωμένους. Έτσι η εικόνα του Μακάριου είχε προσλάβει μυθικές διαστάσει μέσα μου.

Όταν κατεβήκαμε από το τρένο, φυσικά και δεν έσκυψα να φιλήσω τα Ελληνικά χώματα, αλλά βλέποντας μέσα στον κόσμο έναν παπά που βρίσκονταν παραδίπλα, φώναξα : Μαμά, μαμά! Ο Μακάριος...

Και το ίδιο γινόταν επί πολλούς μήνες σε κάθε εμφάνιση ιερωμένου...
Αυτή είναι η πρώτη μου μνήμη από την Κύπρο - όχι και τόσο σχετική - και το συνεχιζόμενο δράμα της. Κάθε Ιούλιος κάνει "ξένες πλάτες" στον "Αττίλα", όπως τότε...