Ένα πανώ απλωμένο στον τοίχο, στο ύψος της Θ. Πουλίδου όπου ήταν λίγο πιο 'κει το περίπτερο υποδοχής του Φεστιβάλ Cosmopolis. Ο κόσμος ανεβοκατέβαινε προς τον φάρο, στην πιο όμορφη "ράμπλα" της Ανατολικής Μακεδονίας. Οι σύντροφοι μοιράζαν προκυρήξεις. Ο πόλεμος συνεχίζεται, με την εισβολή των ισραηλινών στο Νότιο Λίβανο και με τους καθημερινούς βομβαρδισμούς. Η δυστυχία εξαπλώνεται, οι νεκροί αυξάνονται...Αλλά ο Λίβανος ισοπεδώνεται! Πως θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι εκεί, αν σήμερα τελειώσει ο πόλεμος; Στις ρημαγμένες πόλεις, στους βομβαρδισμένους δρόμους και τα αεροδρόμια, χωρίς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, χωρίς "οικονομία". Αυτό είναι το ζήτημα φίλε Θεόφιλε, οι "νεκροί" της επόμενης ημέρας, που στο Ισραήλ δεν θα υπάρχουν αφού η ζωή θα συνεχιστεί εκεί κανονικά, ενώ στην Γάζα και στο Λίβανο, ποιος θα βοηθήσει να χτιστούν τα γκρεμισμένα και πως; Ποιος θα απλώσει χέρι στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες; Τι εικόνες θα φυλάξουν από το καλοκαίρι του 2006 τα παιδιά του Λιβάνου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου