Κάτι που αφήνει σημάδια, αόρατα!

Κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου το μυαλό μου τρυπάει μαζί με τον άνεμο τα συρματοπλέγματα στην «πράσινη γραμμή» στην Κύπρο. Τρέχει προς την Αμμόχωστο και την Κερύνεια ζητώντας λεμονανθούς και χαμόγελα στις αυλές που αγόρασαν κάτι απίθανοι Εγγλέζοι για ένα κομμάτι ψωμί. Ο Ζαχαρίας Κύζας γράφει το κείμενο για την πατρίδα του, με το τοπωνύμιο της καταγωγής να ακολουθεί πάντα την υπογραφή του. Παραλίμνι Αμμοχώστου, Κύπρος.
Είναι πολλοί οι φίλοι που μου λένε ότι οι Κύπριοι μόνο να παραπονιούνται δεν πρέπει, γιατί ζούνε πολύ καλύτερα από εμάς. Ότι έχουν καλά αυτοκίνητα, τα ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι πολύ μεγάλο και άλλα τέτοια. Όμως η προσφυγιά είναι μεγάλο χτικιό. Πόσο εύκολο είναι να ζεις ξέροντας ότι ο τόπος που σε γέννησε, είναι πλέον «ξένος» για σένα, ότι το σπίτι που μεγάλωσες, πουλήθηκε σε κάποιον καιροσκόπο παραθεριστή. Πως είναι να σβήνουν οι ηλικιωμένοι με το καημό της επιστροφής στον τόπο που έζησαν; Αυτές τις ερωτήσεις δεν μπορεί να τις απαντήσει κανένας από εμάς που δεν στερήθηκε το πατρικό του σπίτι, την βρύση στο βουνό που ξεδιψούσε τους περαστικούς, τα δέντρα που έκρυβαν τα αδύναμα κορμιά των παιδιών στο κρυφτό, την θάλασσα που απλώνονταν για να σαλπάρουν τα ζευγαράκια, το δάκρυ που έρχεται στα μάτια όταν επιστρέφεις εκεί που ανήκεις…
Είναι η μέρα που γιορτάζει και το χωριό μου ο Βώλακας. Του Προφήτη Ηλία!…

Επάνω το κάστρο της Κερύνειας και κάτω το Ριζοκάρπασο...