Το "45αρι" της μνήμης

Η θεία Μαρία «αναχώρησε» το Σάββατο, μετά από μια δύσκολη μάχη τους τελευταίους μήνες και μια γεμάτη ζωή δίπλα στο σύζυγο της, τα παιδιά και τα εγγόνια της. Την θυμάμαι, μέσα από το παιδικό μου βλέμμα, χαμογελαστή να μας υποδέχεται στην τζαμαρία του σπιτιού τους στην Νέα Κρώμνη, δίπλα στον οικοπεδοποιημένο πια «Μαρακανά», το θέατρο των δικών μας ποδοσφαιρικών ονείρων, προσφέροντας μας καραμέλες και ζαχαρωτά. Δεν μπορείς να ξεχάσεις την γλυκύτητα των ανθρώπων που συναντάς έστω και για μια στιγμή…

Η Κυριακή αφού αποχαιρέτησε τη θεία, πήρε το δρόμο για τα σπίτια που στολίζανε τις τελευταίες νύφες του Ιουλίου. Έτσι αλλάζει τα πανιά του ο χρόνος καθώς αρμενίζει. Μέσα από τα άσπρα τούλια και τα ρόδα της χαράς που στόλιζαν τους φράχτες και τα κάγκελα, καμάρωσε την Δήμητρα μέσα στο νυφικό της και μέσα στο γέλιο κρατούσε με κόπο ένα δάκρυ. Το δάκρυ έρχεται απρόσκλητο στις χαρές, καταλαβαίνουν οι καλεσμένοι, σχεδόν το περιμένουν.

Ξεφυλλίζοντας βιαστικά τις εφημερίδες, δεν είχε διάθεση να κρατήσει σημειώσεις, ήπιε έναν καφέ και δυο τσιγάρα και περίμενε να φτάσει η ώρα για την εκκλησιά, αναζητώντας κάποιο σύννεφο στον ουρανό της. Ξαστεριά όμως καθώς ήτανε, πιάστηκε να παρατηρεί τους ανθρώπους που προσέρχονταν με τα καλά τους.

Το 45αρι της μνήμης δεν είναι περίστροφο, είναι εφτάιντσο δισκάκι βινυλίου, είπε κι αφέθηκε στα χάδια της βελόνας…